Het zal even wennen worden voor diegenen die Anders Trentemøller met de dansvloer associëren.  De Deense house- en technomuzikant oogstte alom waardering met zijn indrukwekkende album The Last Resort (2006) en wist met zijn orginele en opwindende dj-sets flink naam te maken. Zijn nieuwe album Into The Great Wide Yonder verrast: akoestische gitaren en vocalisten spelen een flinke rol. Een rol in een muzikaal werkstuk dat beurtelings donker en beklemmend en dromerig en intiem klinkt.

De goede verstaander kon natuurlijk al eerder opmerken dat de Deen zich niet alleen door basdrums en four to the floor laat leiden. New wave en filmmuziek speelden een grote rol in zijn muzikale vorming. Dit leidde onder meer tot een uitgebreide serie optredens met band. Al na één succesvol ‘dance’-album wenste Trentemøller zijn vleugels uit te slaan.

De nieuwe single Sycamore Feeling was al een voorbode van Trentemøllers koersaanpassing: akoestische gitaren, flarden Ennio Morricone, subtiele electronische injecties en de wat omfloerste stem van de Deense zangeres Marie Fisker trekken het nummer wat richting de muziek van Hooverphonic, Mazzy Star en Portishead. Het lijkt voor technobegrippen een stap naar de mainstream, maar schijn bedriegt, het nummer heeft voldoende diepgang.

Dreigend, sfeerrijk, onderhuidse spanning die slechts hier en daar losbarst; Trentemøller heeft een coherent album neergelegd dat zijn liefde voor film (David Lynch, Ennio Morricone) laat horen. Opener The Mash And The Fury is een duistere wolk die komt binnendrijven. Even lijkt het alsof Pink Floyd een van haar oude soundtracks heeft opgepoetst en afgestaan aan dit album. Sommige tracks ademen een sfeer uit van akoestische pop van lang geleden, alsof de Deen een koffer met muziek op zolder vond: Neverglade en ook Past The Beginning Of The End zijn hier voorbeelden van. Door percussieve en elektronische elementen uit de techno in deze nummers toe te laten onstaat een opmerkelijk geluid: schoonheid met ruwe randjes, muzikale sluimeringen waarbij noise op de loer ligt.

Trentemøller laat zijn verleden niet helemaal voor wat het is natuurlijk, daarvoor is hij te veel een techno-man. Het minimale Shades Of Marble doet het album wat in de richting van Booka Shade verschuiven, al duikt hier ook weer die ‘spaghettiwestern-gitaar’ op. Breakbeats dringen binnen bij het duistere Silver Surfer, Ghost Rider Go!!! (vrij naar Russ Meyer), dat zich ontpopt als een industriële surftrack.

Door ook af te sluiten met twee vocale nummers, waaronder de licht elektronische ‘dreampop’ van Tide, geeft Anders Trentemøller echter duidelijk te kennen dat hij op dit album niet op twee gedachten hinkt. Into The Great Wide Yonder moet ruimte geven aan meer dan de trance en de beat. Hoewel zijn vorige werkstukken al veel meer waren dan knapgemaakte ambient- en technotracks, gaat hij in 2010 nog een stuk verder. Het zal hem ongetwijfeld een aantal fans kosten, en bij vlagen schurkt Trentemøller tegen verantwoorde chill out aan, maar dat doet niet veel af aan deze moedige en bij vlagen indringende plaat.