In dit wisselend muzikaal collectief heeft Jenny Wahlström haar songs ondergebracht. Haar jeugdjaren verdeelde Jenny tussen de boerderij in het Zuiden van Zweden en een verblijf met haar ouders in Azië. Vandaar een verruimde muzikale horizon en dat klinkt door in het repertoire waarein ze zich als een avontuurlijke  hedendaagse folkzangeres profileert.

Interlude is bijgevolg moeilijk in een welomlijnd muzikaal hokje onder te brengen. Haar persoonlijke ontboezemingen  zijn door Emil Sydhage van arrangementen voorzien die van spaarzaam naar ruimer georkestreerde structuren pendelen. Persoonlijk verkies ik de op piano steunende mijmeringen van You Of All Friends en Something Special het ijle kinderstemmetje herinnert afwisselend aan Björk en Rickie Lee Jones in haar mee experimentele popwerk. Het songwerk klinkt eerder oppervlakkig en na een vaak mooie akoestische intro wordt naast het tempo helaas ook de instrumentatie opgevoerd en dat leidt meestal tot overladen apotheosen.

Het met een Bijbelse symboliek gelardeerde Come All You Thirsty is een pijnlijke illustratie. I Believe In You gaat eveneens na een veelbelovende start de mist in. De mooiste  momenten van Faith zitten in de piano-intro maar dat is een schaamteloze doorslag van John Hiatts’ Have A Little Faith, een kernzin waarmee de zangeres je bovendien nog eens voortdurend mee om de oren slaat. Tot overmaat van ramp wordt daar nog eens van dat powerpop gitaarwerk over geplakt. Wellicht interessant voor liefhebbers van ietwat overspannen en uiterst populaire  bloedeloze popfolk waarmee we de laatste tijd geconfronteerd worden.