Een vaste waarde in het Nederlandse muzieklandschap, dat klinkt voor de mannen van traumahelikopter misschien wel heel erg ongewenst, maar de band heeft zich met de release van dit inmiddels vierde album op eigen wijze een plek toegeëigend in dat brede spectrum. Het mag gezegd worden, die plek komt traumahelikopter ook zonder meer toe.

Dit vierde album, verschijnend echt 10 jaar na het debuut van de band, heeft opnieuw de puntigheid en energie die de nummers van de band zo kenmerken en het is heerlijk hoe Mark van der Ploeg, Daan van Dalen en Roel van Berloo met dit album ons ook hoop willen geven. In een wereld die steeds meer contrasten scherp neerzet, niet de verschillen omarmt, maar benadrukt, laat schuren, waar egoïsme en individualisme en het streven naar meer, meer, meer overheersen, is het soms zoeken naar jezelf, naar verbinding, misschien dus ook wel naar samen. Waar schuren en agressie in de maatschappij nu vaak de boventoon voeren, kan kwetsbaarheid tonen, warmte geven, iets voor elkaar betekenen, het antwoord zijn. Twee zijden van de medaille: zó moeten we niet doorgaan, laten we elkaar de ruimte geven juist om -samen-, ook zonder die drang van moeten, moeten, met mildheid en lichtheid naar ons zelf en naar elkaar, de toekomst in te gaan. Met enige vrijheid van interpretatie zou dat de boodschap kunnen zijn die de band in hun muziek wil leggen, misschien met name ook in het titelnummer maar toch zeker ook in Push The Button. Het zal toeval zijn, maar de confrontatie met het zelfgenoegzame, op consumeren, consumeren en nog eens consumeren van de huidige maatschappij deelt de band op dit album, in elk geval ook met de ‘push the button’ quote met de recentste release van Marillion, waar dat in het eerste nummer is verwerkt: het moet anders met de wereld. traumahelikopter trapt het pedaal verder in. Heerlijk.

De tegenwoordig in de zorg werkzame Mark ziet juist in de directe verbinding die je met elkaar kunt hebben troost en hoop. In de zorg is dat wat je brengt ook. Of je het nu in alle nummers in dezelfde mate in de teksten terughoort of niet, de energie die de band in de muziek legt, pakt je sowieso al bij je kladden en dat is een ijzersterke kwaliteit van de band. De band bewijst overigens dat ze dat ook in de moedertaal buitengewoon goed afgaat: Geen Zon brengt een heerlijk einde aan een ontzettend strak album.

De bevlogenheid die de band zo kenmerkt, hoorden we ook op eerdere albums, van het debuut, via I Don’t Understand Them At All, naar het uit 2016 stammende Competition Stripe; de productie van deze jongste langspeler is directer lijkt het dan de drie voorgangers. Je krijgt het idee dat je naast de band staat terwijl ze net hebben ingeplugd en hebben afgeteld. Het is heerlijk voluit gaan wat je hoort, maar vergis je niet in de gelaagdheid van wat je hoort: er is veel aandacht besteed aan de totstandkoming van de langspeler. In een wereld die zich soms vluchtig en oppervlakkig manifesteert, ook in muzikale voorkeuren, zou het desondanks mooi zijn als juist een album als dit zou worden opgepakt en een breed publiek zou bereiken. Je hoeft traumahelikopter niets te vertellen over het schrijven van pakkende nummers. Save Yourself is wat dat betreft van voor tot achter genieten zonder dat de band zich overgeeft aan makkelijk scoren.

De gretigheid van de band, de steeds zo scherp als een mes gespeelde nummers, de ongekende energie, die geweldige gitaarloopjes van Daan en Mark, de heerlijk aansprekende stem van Mark én top achtergrondzang en de immer strak drummende Roel, samen brengt dat alles ons een portie krachtvoer om deze polariserende wereld beter aan te kunnen, volop voor samen te gaan, een infuus vol energie en stof tot nadenken. De nummers hebben een lengte die de gedachteboog van zelfs veel oppervlakkig streamende luisteraars aan zou moeten kunnen, maar pas op, de teksten zijn niet zomaar zonder gedachten neergepend. Sta nu eens stil bij de boodschap van een band, verdiep je in de teksten of, laat je op zijn minst begeesteren door de gedrevenheid van de muziek die het trio hier brengt. Bestaat er al zoiets als een kneitergaaf album? Niet? Dan is het er nu! traumahelikopter zet ons in beweging met hun muziek, het is fijn dat hun teksten ons ook in beweging brengen. Kneitergaaf!