Tracer is een driekoppige hard rockende band uit Australië bestaande uit broers Michael (gitaar/zang) en Leigh Brown (bas/zang) en drummer Andre Wise. Ondergetekende mocht de band al tweemaal live zien (als voorprogramma van Zweedse band Royal Republic in respectievelijk Burgerweeshuis en Tivoli) en was toen nog niet zo weg van de band als na het beluisteren van nieuwe cd El Pistolero. Op deze plaat vinden we louter heerlijke rockmuziek met invloeden van bands als Soundgarden, Incubus en Pearl Jam. Laat je dus niet van de wijs brengen door de nogal foute songtitels. Na EP Into The Night in 2007 en albums L.A.? in 2009 en Space In Between in 2011 is het nu echt tijd om buiten thuisland Australië naam te gaan maken.

El Pistolero opent met – hoe kan het ook anders? – El Pistolero. Een track gevuld met trillende gitaarsnaren, strakke drums en de rauwe stemmen van de gebroeders Brown. Het klinkt heerlijk, dankzij een niet te gelikte productie heb je bijna het idee dat de band naast je staat te spelen. Tweede song Lady Killer heeft bijna dezelfde gitaarriff, maar dat vergeven we de Aussies. Want: er staat nog zoveel lekkers op El Pistolero.

Neem Dead Garden, een bijna psychedelisch nummer met Pearl Jam trekjes en Incubus basloopjes. Of Dirty Little Secret: stonerrockcoupletten met classic rock refreinen. Ook is Ballad Of El Pistolero een prachtige opmaat voor Santa Cecilia: een Eddie Vedder momentje wordt opgevolgd door een melodieus nummer met meerdere climaxen, fijn gitaargeweld en gang vocals. Misschien wel het hoogtepunt van El Pistolero.

Verdere knallers: Wolf In Cheap Clothes, doet wel wat denken aan Space Truckin’ van Deep Purple, maar dat mag de luisterpret niet drukken. Scream In Silence gaat van kalme en ingetogen coupletten naar uitbundige refreinen, waardoor het bijna de Dolphin’s Cry van Tracer wordt.

Na de Arabisch aandoenende track Hangman (we horen zelfs violen!) en de ragtrack Manic For Ya (er wordt toch duidelijk netjes “you” gezongen) neemt de band heel wat gas terug. En er is weliswaar een echte ballad te horen in de vorm van woestijnsong Until The War Is Won, de band besluit met Now I Ride, waar de band je weer lekker in het gezicht spuugt.

Conclusie: hoewel het geheel allemaal niet heel origineel is, het is wel ontzettend lekker en aanstekelijk uitgevoerd. De band doet ons kikkerlandje zeer binnenkort aan voor een goed potje rocken en headbangen.