De Amerikaanse Mackenzie Scott AKA TORRES kreeg aan het begin van haar carrière vooral vergelijkingen met PJ Harvey in haar schoot geworpen. Deels terecht, want haar afwisselende zang ging van fluisterstem naar dierlijke grom en weer terug. Ondertussen flirtte ze met zowel lo-fi rockelementen, ballads en minimale electronic. Dat het bombastischer, gelaagder en donkerder kon bewees vooral 2017 album Three Futures door een knalharde industrial twist aan haar geluid toe te voegen. Niet iedereen was er blij mee. Zo ook platenlabel 4AD niet, wie haar notabene een drie albums durend contract had aangeboden. Maar hup, na album één mocht ze dus vertrekken. “My former 4AD has decided to drop me from a 3 album deal for not being commercially successful enough. I wish them all the best. Also, fuck the music industry. Xo, Mackenzie”, reageerde ze fel op Twitter.

Toch klinkt nieuw album Silver Tongue niet als het album van iemand die haar woede en frustratie van zich afschrijft. Integendeel, nog niet eerder kwam ze muzikaal zo gebalanceerd en soms zelfs ronduit catchy uit de hoek. Opener Good Scare geeft de luisteraar makkelijk in het gehoor liggende shoegaze dreampop met een aanstekelijk refrein. Als tweede track Last Forest dezelfde shoegaze met industrial klanken mengt roept het zelfs herinneringen op aan Slowdive ten tijde van Pygmalion. Later vallen er nog invloeden van altcountry te bespeuren, een flinke scheut synthpop en het chaotische randje van Good Grief, wat als enige track met gemak op haar debuut had kunnen staan. Ook Records of Your Tenderness is een leuk uitstapje met zijn haast Keltisch aandoende melodielijnen in de eerste coupletten, voordat de bombast het overneemt.

Een bombast die misschien wel ietsje te veel aanwezig is. De kruisbestuiving tussen al gezegd de meer gitaargerichte dreampop en synthesizer accenten komt namelijk compleet onsubtiel je kamer binnen denderen. Hierdoor is het muzikaal wel een krachtig en catchy album geworden, maar ook erg vlak.

Het vlakke wordt ook tekstueel doorgetrokken TORRES bewijst hier dat abstract niet altijd ‘diep’ hoeft te betekenen en dat doet het hier dus ook niet. Donkere lyrics werken bevreemdend en zijn duidelijk te linken aan nostalgische, wellicht zelfs traumatische liefdesgevoelens. Echter, het klinkt te vrijblijvend. Later op de tracklist komt er eindelijk muzikaal minimalisme en intimiteit om de hoek kijken, waar ook de lyrics dan wat concreets te zeggen hebben en een duidelijkere sfeerschets neerzetten. Zo slaagt A Few Blue Flowers er voor het eerst in op dit album om catchy klanken te mixen met meer voelbare emotie. Te laat? Misschien wel.

Silver Tongue is geen slecht album geworden. Muzikaal is het zelfs best leuk om naar te luisteren, maar dan meer op een “ik ben mijn kamer aan het opruimen en wil daar een lekker muziekje bij” manier, zodat je er energie van krijgt. Als diepgaande luistersessie valt het helaas wat tegen. Dan zijn we toch beter gewend (of verwend?) van TORRES…