De Chicago Bluesscene is wereldberoemd, niet in het minst doordat zij een aantal zeer prominente en bekende bluesiconen heeft voortgebracht. Wie kent ze niet: Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Koko Taylor, Junior Wells, Buddy Guy, Little Walter, James Cotton, Ll’ Ed, Sons Seals om er zo maar eens paar te noemen. Bijna overbodig te vermelden dat de uit Chicago afkomstige Toronzo Canon daar sterk door beïnvloed is. Vooral extraverte Buddy Guy was zijn grote inspiratiebron.

In Chicago heb je meer bluesclubs dan waar ook ter wereld, de concurrentie is daarom met recht moordend te noemen. Je hebt echt brede schouders, geduld en doorzettingsvermogen nodig om jezelf daar op de kaart te kunnen zetten. “You have to fight for your succes”. Het is erop of eronder. Toronzo Canon heeft een harde leerschool gehad en het lijkt hem gelukt om te overleven in deze rauwe blueswereld, want hij staat inmiddels onder contract van het gerenommeerde Blueslabel Alligator Records, voor hem een droom die uitgekomen is. Niet alleen staat Chicago bekend om het grote aantal bluesclubs, maar ook wordt daar jaarlijks het grootste bluesfestival ter wereld georganiseerd waar Toronzo Cannon in 2015 de zeer succesvolle headliner was.

Als één van de nieuwere en nog vrij jonge vertegenwoordigers van de Chicagoblues valt hij op door zijn trademark: soepele bluesy gitaarlicks die door merg en been gaan, maar die zeker ook de luisteraar weten te raken. Daarnaast weet hij te overtuigen door zijn opvallende en authentieke bluesy stem. Ondanks zijn rijzende ster schijnt hij er nog een baan als buschauffeur op na te moeten houden.

Op The Chicago Way krijgen we 11 tracks te horen die allemaal toe te schrijven zijn aan Toronzo Cannon. Voor deze inmiddels vierde plaat is voor een aantal tracks gebruik gemaakt van een hornsection ter toevoeging van een vleugje soul en dat luistert nu eenmaal altijd lekker weg.

Kan Toronzo Cannon de hoge verwachtingen die ik inmiddels heb gekregen ook waar maken?

Er wordt funky en uptempo geopend met The Pain Around Me dat een inkijkje lijkt te zijn in het leven van Toronzo. Ook geeft hij gelijk zijn “gitaristisch” visitekaartje af. Vlot, bluesy gitaarspel en soepele gitaarsolo’s, heerlijk om naar te luisteren. Ook zijn gitaarsound is dik in orde. Daarna gaat het in hoog tempo verder met het uiterst dansbare Bad Contract en ook hier vliegen de gitaarsolo’s je rond te oren.

Walk It Off volgt een vrij traditioneel bluesschema, met van die typische start/stopbreakjes geheel in lijn van bijvoorbeeld Hoochie Coochie Man. Dit soort bluesnummers leent zich prima voor het vertellen van een verhaal dat je kwijt wilt. Deze track is lekker dynamisch en de pittig bijtende gitaarsolo’s van Canon zijn wederom een feest voor het oor.

De jazzy track Fine Seasoned Woman is overgoten met een swingend Big Bandsausje dat ervoor zorgt dat deze track een net wat andere sfeer ademt dan de overige nummers van dit album. Om het maar even kort samen te vatten: Toronzo Cannon meets Brian Setzer?

Jealous Love wordt intens gebracht. Je voelt de oprechtheid en de pijn. Zangeres Melon “Honeydew” Lewis neemt hier aanvankelijk de backgroundvocals voor haar rekening, maar gaandeweg ontwikkelt de song zich tot een duet.

Midlife Crisis heeft een prettig swingend, bijna Zuid-Amerikaans ritme waarbij je echt niet stil kunt blijven zitten. De extra touch wordt meegegeven door keyboardspeler “Brother” John Kattke die uitstekend bluespiano speelt op deze track.

Chickens Comin’ Home To Roost is een Amerikaanse uitdrukking die gaat over het feit dat je met de consequenties van je daden moet leven. Het is duidelijk dat Toronzo Cannon redelijk wat zonden te overdenken heeft want de lyrische gitaarsolo die we hier te horen krijgen komt hier werkelijk vanuit zijn tenen.

Daarna gaat het dieper met de minor blues Strength To Survive dat een mantra lijkt te zijn om aan te roepen in moeilijke tijden. Het gitaarwerk en de gekwelde zang passen werkelijk uitstekend bij dit nummer. “I have to look at myself in the mirror” zingt hij. Een statement dat aangeeft dat je jezelf ondanks hardship en tegenslag moet blijven respecteren.

When Will You Tell Him About Me is een slow ballad waarbij zoals de titel al doet vermoeden, de dame in kwestie tot een keuze zal moeten komen wanneer zij haar geliefde zal gaan verlaten. Je voelt de oprechtheid en de innerlijke strijd omdat het ook echt gemeend lijkt wat er gezongen wordt.

I Am is alweer de meer dan waardige afsluiter van dit album. Een gedreven, pittige en goed opgebouwde soulachtige minor blues waarbij uiteindelijk alle gitaarregisters worden opengetrokken en dat is niet gering. “Brother” John Kattke zorgt als tegenhanger van de snijdende gitaarsolo’s die Canon eruitgooit voor smaakvol Hammondorgelspel waardoor de spanning tot het einde toe wordt vastgehouden.

In The Blues is het nagenoeg onmogelijk om vernieuwend bezig te zijn, daarom ligt het accent ook van dit album terecht op kwaliteit en diepgang. Op The Chicago Way horen we een bevlogen Toronzo Cannon, uitstekend zanger die je bij vlagen aan Robert Cray doet denken, maar vooral een virtuoze bluesgitarist die het bluesidioom tot in de puntjes beheerst. Dat Buddy Guy als inspiratiebron heeft gediend is natuurlijk overduidelijk, maar dat doet alleen maar recht aan dit album. Cannon maakt de vrij hoog gespannen verwachtingen zeker waar met dit album dat uiterst gevarieerd, intens en van hoge kwaliteit is.