De Noorse muzikant laat in 2014 voor het eerst van zich horen met een titelloos debuut op 40-jarige leeftijd. We zijn drie jaar verder als via Jansen Records en een alerte promoman het tweede werkstuk in onze cd-lader belandt. No Offending Borders onthult een fascinerende luistertrip, ondersteund door een voltallige backingband  gaat het op rockende gitaren en gierend orgels en lapsteels van de zonnige Lauren Canyon naar het Noorden van Canada en Waldemar’s thuishaven.

Love is weerom het resultaat van hecht teamwerk met percussionist Anders Moller en enkele gastmuzikanten die een genuanceerde mix van rock en hedendaagse klassieke muziek in een gelaagd, goed uitgebalanceerd geheel presenteren. Dat is eveneens het geval bij At The Opera de liveregistratie van een concert in het Opera House in Oslo.

Met het verschijnen van Mercy, volgens Waldemar onlosmakelijk verbonden met de voorganger Love en refererend naar Brian Wilson’s Love and Mercy. Het tweede deel van de cyclus toont een sobere aanpak, Waldemar duldt naast co-producer Anders Moller slechts één andere muzikant in de studioruimte, dat is Michaell Barrett Donovan (Buster Sledge), een Amerikaase in Oslo residerende muzikant die die fiddlewerk en sporadisch achtergrondzang aanbrengt zoals in Traces Of Lust of het prachtige Cracking Laquer.

Met die gestripte, in een enkele take geregistreerde opnamesessies leunt Waldemar nauw aan bij de verrichtingen van Gene Clark en Townes Van Zandt, beluister Dover en Death Crept Upon Me. Evenals het werk van die illustere, inspirerende troubadours overtuigend met intimistisch, vaak fragiel songwerk.

In het geval van Torgeir Waldemar klinkt in het niet zelden duistere repertoire mededogen door en hunkering naar een beter bestaan en dat in deze donkere tijden altijd welkom. In het najaar zijn er concerten.