In 2015 trekt het Australische Tora met amper een tweetal EP’s op zak de aandacht van het Nederlandse clubcircuit. De chillende afterparty muziek heeft een positieve wisselwerking op het publiek. Door die interactieve aanpak ontstaan verschillende songs van het veelbelovende Take A Rest debuut in deze warme try-out concertsetting. Met deze avondvullende indie loungejazz soul verbreden ze hun horizon, en een mooie rijke toekomst ligt voor het oprapen. Can’t Buy The Mood komt volgens hetzelfde principe tot stand. Live worden de onvoltooide nummers aan de toeschouwers gepresenteerd, die daardoor indirect zeer bij het opnameproces betrokken zijn.

Nederland voelt dus al als een tweede thuisbasis aan en vanuit daar gaan ze hoe dan ook aan hun Europese tour beginnen. Ondanks dat het voor het Australische Tora geen kwelling is dat ze vanwege corona genoodzaakt zijn om voor langere tijd in het zeer vertrouwde Amsterdam te bivakkeren, straalt A Force Majeure voornamelijk gemis en verdriet uit. De gastzangeressen Angie Hudson, Molly Nicholson en Asha Franco staan voor het onvervangbare verlangen naar de liefde symbool. Zoals de albumtitel al aangeeft, is er daadwerkelijk sprake van overmacht, maar in het geval van Tora levert het geen claustrofobische neurotische plaat op. De onderliggende treurnis en woede zit net onder het doorzichtige oppervlak verborgen, en weerspiegelt zich voornamelijk in de sprekende teksten die zo sterk in het Nu staan.

De intimiteit van een veredeld huiskamerproject, maakt de tracks kleiner en deprimerend minimalistisch van opzet. Het smekende In Deeper huilt diep van binnenuit en geeft in de huidige situatie inzicht waarin de zwaar getroffen cultuursector in armoede dreigt af te sterven. We zakken in zinkend drijfzand weg en modderen wat voort om het hoofd boven water te houden. De corrupte machtslieden hebben de touwtjes strak in handen, en straffen elke tot contact makende pogingen af. Het begrip voor de huidige situatie wordt overmand door de angst van verdeeldheid, welke de maatschappij wreed uiteen scheurt. Een bijtend jaren tachtig vernislaagje houdt de hoge white soul vocalen en bleke synthesizers bijeen.

We’re in the quicksand
Gripping to vices
We could understand
But we’re all divided

Tora zet zich demonstratief tegen het nutteloos wachten op betere tijden af. De rebelse houding vormt een gigantisch contrast met de pluche wollige zachtheid van de songs. De ingetogenheid broeit onder een flinke dosis aan ongeduldige beats voort, welke paraat staan om groots uit te pakken. Het bevriezende Why Won’t You Wait blust het temperamentvolle vuur van een onderkoeld geraakte lange afstandsrelatie. Een opoffering die hoe dan ook voor het eenzame muzikantenleven bepalend is, en welke door onzekerheid en andere onvoorzienbare toekomstfactoren versterkt wordt.

In het verleden heerst nog de angst dat robots de huidige wereld overnemen, domineren en herformeren. Langzaamaan dringt het besef door dat wijzelf in die blikken zielloze machines veranderen. Het egocentrische Put Down Your Phone haakt hier treffend op in. Onaantastbare vriendschap is tot sociale media vluchtigheid hergedefinieerd en heeft in de maatschappij een meerwaarde ten opzichte van het fysieke contact en het tastbare knuffelen.