Migrant Birds is het tweede album van de band ToodArd –  bestaande uit de broers Hasan en Rami Nakleh, geboren in de door Israel bezette Golanhoogten. Waar hun internationale debuut Laissez Passer grotendeels bestond uit gitaarmuziek, is het nieuwe album geïnspireerd door de geluiden uit de disco’s van Beiroet en Caïro in de jaren tachtig.

Het geluid op Migrant Birds wordt gedomineerd door stuwende disco-funk ritmes en de synthesizerloopjes van de PSR-62. Deze ‘oriëntaalse’ synthesizer kan ook kwarttonen spelen die ook te horen zijn in Arabische (pop)muziek en was daardoor jarenlang favoriet van producenten en bands in de Arabische wereld.

Migrant Birds start met Moonlight. Deze retro-discoknaller begint met een aanstekelijke synthesizer hook, claps van een drumcomputer en vervolgt met zonnige, niets-aan-de-hand zanglijnen. Een nummer met hitpotentie. Pretty Woman is een dansbaar disco-reggae nummer met smachtende zanglijnen en zoete synthesizergeluiden.

Hoewel het album gedrenkt is in ongecompliceerde en soms wat vlakke zomerse klanken, sluimert er iets onder de oppervlakte. De broers Nakleh wonen inmiddels niet meer op de Golanhoogten en zijn daardoor zowel door tijd als afstand van hun jeugd gescheiden. In de teksten klinkt dan ook verlangen, verlangen naar een andere plek en een andere tijd. Op het down-tempo Ya Ghali zingt Hasan Nakleh: ‘How have you been/ I feel your absence/ And it burns/ To be in distance/ Love turns into memory/ And I love to remember.’

En inderdaad, ‘Migrant Birds’ klinkt als een verzameling zonnige, maar bitterzoete herinneringen. De disco-ritmes, de PSR-62 en andere synthetische bliepjes zijn de middelen die deze herinneringen opwekken. Het bewust gekozen ouderwetse geluid van het album heft de afstand tussen verschillende tijden en plekken op. Dat is knap gedaan, maar het album zakt door het gewicht van het verleden net iets te diep weg in nostalgie.