Als je van bluesrock houdt, maar Too Slim And The Taildraggers niet kent, dan is dat niet zo erg. Ondanks dat de band rond frontman Tim ‘Too Slim’ Langford al vanaf 1986 bestaat, want er zijn immers legio bands die zulke muziek maken en die dat ook nog eens goed doen. Het wordt pas erg als je het zo laat. De muziek van deze band uit Spokane (in de staat Washington, niet ver van Seattle) is namelijk wel heel erg lekker. Zo ook het laatste album, Blue Heart.

Hoewel de band dus uit het noorden komt, kent Blue Heart ook zeker invloeden van de bluesrock uit het zuiden. Niet raar als je weet dat het album is opgenomen in Nashville en dat de productie in handen was van Tom Hambridge, die in het verleden onder meer samenwerkte met George ‘B-b-b-bad To The Bone’ Thorogood. Die vette bluessound hoor je op dit album dus ook veel. Ten opzichte van de voorganger (Shiver, 2011) is de muziek op Blue Heart een stuk rauwer.

De schijf opent geweldig met het groovende Wash My Hands (hieronder te beluisteren), het nummer dat goed de hoofdingrediënten van het album weergeeft: vette gitaren en een rauwe strot. Toch worden die op een afwisselende manier geserveerd: dat doet de band met slowblues, zoals Minutes Seem Like Hours (dat toch ook weer zo’n heerlijke, vette gitaarsolo kent) en titeltrack Blue Heart (met een heerlijke solo op mondharmonica, gespeeld door Jimmy Hall, die in de jaren 70 met de southern rockband Wet Willie populair was). Toch kan de band ook accelereren, zoals op lekkere rockers If You Broke My Heart en Make It Sound Happy, waar de gitaren heel flink gieren. De basis blijft heel duidelijk de blues(rock). Dat krijg je 11 nummers, bijna 50 minuten lang. Erg lekker!