Kort na zijn album Live In Amsterdam heeft oude rot Tony Joe White alweer wat nieuws klaarliggen. Het lijkt wel alsof hij de kritische noten op Written in Music heeft gelezen. Deze keer namelijk geen registratie van een concert, maar weer ‘gewoon’ een studioalbum, met allemaal nieuwe nummers. Waarvan een aantal ouderwets goed!

The Shine telt tien nummers, allemaal van een flinke lengte (het kortste nummer duurt 4’08”). De bezetting is minimaal, hoewel toch groter dan waarmee hij live veel optreedt (gitaar, toetsen en drums). Nu maakt Tony Joe White ook gebruik van de good old basgitaar en zelfs een cello komt voorbij. De nummers zijn opgenomen in zijn eigen studio, even buiten Nashville.

Het resultaat is voor een deel zoals we White kennen: die kenmerkende stem van hem, die zal hij tot aan zijn einde houden. Dat geldt ook voor zijn typische gitaargeluid. Toch valt het op dat deze cd akoestischer is dan we van hem gewend zijn. Dat maakt zijn eerdere werk niet minder of dit meer, dat maakt The Shine wel bijzonder. En érg prettig om naar te luisteren.

Verwacht geen uptempo nummers, alles trekt voorbij in een heerlijk swamprock-tempo. Met als drie mooiste nummers All, Something To Soften The Blow en A Place To Watch The Sun Go Down, nummers van een ouderwetse TJW-klasse. Want laten we eerlijk zijn: als iemand al ruim veertig jaren kan zingen over Arkansas, ‘my woman’, hoodoo en over the blues, zonder dat het vervelend wordt… Sterker nog, als zo iemand nog altijd nieuwe, prachtige nummers over die onderwerpen weet te maken, dan bewijst diegene toch wel dat hij een grootse muzikant is? Tony Joe White bewijst het weer eens, met The Shine.