Wat een feest dat het album dat trompettist/ flügelhornspeler Hugh Masekela en drummer Tony Allen in 2010 samen opnamen nu toch echt uit is gekomen onder de naam Rejoice.

Tony Allen werd natuurlijk niet alleen bekend als de drummer van Fela Kuti maar juist ook omdat ze samen de afrobeat ontwikkelden, een blend van opzwepende Afrikaanse ritmes en de funk van James Brown. Met Nigeria als oorsprong. De Zuid-Afrikaanse trompettist Hugh Masekela kwam in de jaren 70 met Allen en Kuti in contact en speelde in de band met hen mee. De vriendschap van Allen en Masekela gaat dus terug naar die jaren.

Het duurde uiteindelijk bijna 40 jaar voordat ze een keer samen de studio indoken om aan eigen muziek samen te werken. Londen was de plek. De opnamen bleven onaf ergens op de plank van een studio liggen omdat de mannen het al snel weer te druk kregen met eigen projecten en concertreeksen. Enkele maanden nadat Masekela in 2018 overleden was vertelde Allen World Circuit baas Nick Gold over de opnamen en Gold spoorde ze op.

Hij kwam al snel tot de ontdekking dat de opnamen geweldig waren maar dat er wel iets meer nodig was om ze uit te brengen. Als eerste vroeg hij Britse jazzlegende Tom Herbert om baslijnen onder de tracks te leggen daarnaast nodigde hij diverse jonge jazzmuzikanten, zoals toetsenmannen Joe Armon-Jones en Elliot Galvin en vibrafoonspeler Lewis Wright, uit om de composities aan te vullen.

Rejoice is een volle ode geworden aan Allen en Masekela, die op dit album trouwens alleen flügelhorn/bugel speelt. De mannen, Allen destijds 70 en Masekela destijds al 71 jaar oud, laten nog maar eens een keer laten horen hoe invloedrijk ze geweest zijn in het over de wereld duwen van Afrikaanse sounds.

De acht tracks die het album telt spatten van de levenslust en hebben de nadruk op het spel van Allen en Masekela. Herberts bas is nog het meest in de mix aanwezig, keyboards en vibrafoon klinken naar de achtergrond gedrukt. Niet dat dit iets uitmaakt omdat ze wel degelijk sfeerbepalend zijn. Als Masekela zijn zangstem opzet klinken de keyboards en vibrafoon wel iets prominenter.

Alles op Rejoice draait om Allen en Masekela die dus frontaal in de mix zitten. De ritmische sfeer is niet zo zeer afrobeat, anders wel een lomere variant, maar meer jazzy en swing getint. Masekela speelt heerlijk vrij en open. Opvallend omdat uit die jaren bekend is dat Masekela in interviews vaak zo vermoeid overkwam dat het einde van zijn muzikale leven wel heel dichtbij leek. Ook zijn zangstem lijkt vrijwel onaangetast al helemaal als hij de tekst ‘Lagos will never be the same. Never! Without Fela!’ uitspreekt.

Meer dan genoeg hoogtepunten op een erg fijn album. Of dat nu openingstrack Robbers, Thugs and Muggers (O’Galajani), Agbada Bougou, Never (Lagos Never Gonna Be The Same), Obama Shuffle Strut Blues of albumafsluiter We’ve Landed is. Erg mooi dat Nick Gold deze opnamen heeft opgepoetst en ze nu op zijn terecht vaak geroemde World Circuit uitbrengt. Rejoice had ik voor geen goud willen missen.