Tom Skinner is niet alleen een geweldige en originele drummer maar ook één die de Britse jazzgolf van de afgelopen jaren mede bepaalde. Een muzikant die dan ook begeerd werd door menig andere band, van jazz tot alternative. Maar Skinner gaat altijd zijn eigengereide weg. Met Voices of Bishara, zijn eersteling onder zijn eigen naam, duwt hij zijn jazzroots weer een fascinerend nieuw leven in.

Hij viel in 20213 gelijk al op binnen het overweldigende geluid van Sons of Kemet, één van de Britse jazz-aanjagende bands waar hij naast saxofonist Shabaka Hutchings achter de drumkit een hoofdrol pakte. De band, die onverwachts dit jaar na vier fantastische platen de handdoek in de ring gooide, was wellicht de belangrijkste band binnen de opkomst van de Britse jazz met een impact en drive die elke andere muzikant binnen die scene beïnvloedde.

Het was tevens dit jaar dat Skinner met Tom Yorke en Jonny Greenwood van Radiohead de wereld veroverde als The Smile. De nieuwe beste alternative band van dit moment waarin Skinners rol veel groter bleek dan mensen die Radiohead hoog hebben zitten denken. Alle gastmuzikanten werden door Skinner binnengehaald en niet verrassend kwamen die allemaal uit de Britse jazz.

Maar dit jaar was vooral ook het jaar waarin Skinner toewerkte naar zijn eigen eerste soloplaat die nu in de winkels ligt: Voices of Bishara. Een album dat hij opnam met een droomband van vrienden met Tom Herbert op bas, Shabaka Hutchings op tenorsax en basklarinet, Nubya Garcia op tenorsax en fluit en Kareem Dayes op cello. Muzikanten waar hij al jaren in verschillende bands en projecten mee samenspeelt.

Skinner en Herbert (die dit jaar met die geweldige derde Nightports plaat ook al optimaal verraste) zijn wellicht de allerbeste ritmetandem die de jazz de afgelopen jaren heeft voortgebracht. Elkaar muzikaal optimaal uitdagend tegelijk in het volle bewustzijn om de perfecte groove te vinden. Voices of Bishara overrompelt alleen al op de drums en basskills van deze twee rasmuzikanten.

Dat Hutchings een al net zo grote nieuwe jazzheld is weet iedereen natuurlijk al lang. Keihard als muzikant doorgroeiend door constant te blijven uitproberen en zichzelf uit te dagen. Met veel lef, doorzettingsvermogen en grote klasse duwt hij zichzelf op als één van de grootsten van deze tijd. Luister naar de zijn fascinerende solo uit de openingstrack Bashara en je wordt weer volledig weggeblazen.

Opvallend ook hoe Garcia zich binnen deze band laat horen. Haar optredens na de pandemie waren wat flets, een wat vlakke afspiegeling van wat ze in aanloop tot haar ijzersterke album Source liet horen, maar binnen de band van Skinner en aan de zijde van groot voorbeeld Hutchings laat ze zich weer optimaal gelden. Zowel op sax als op fluit en vaak in prachtig samenspel met Hutchings ook.

Voices of Bishara biedt met deze band een fraaie staalkaart van wat de Britse jazzjaren hebben voorgebracht en dat is absoluut van de buitencategorie. Skinner schreef een zestal buitengewoon interessante en behoorlijk gevarieerde stukken die door deze band, want ook Kareem Dayes speelt een zeer interessante rol binnen het bandgeluid, tot volle wasdom komen.

Want is albumopener Bishara een indrukwekkende vrije binnenkomer, opvolgtrack Red 2 is al net zo vrij en imposant. En als de weldadige groove van The Journey binnen stuitert weet je al helemaal genoeg. Dit wordt een topalbum. Het plezier van samenspelen, het weten wat je mede-muzikanten kunnen en waar je ze kunt opstuwen laat het allerbeste in allen naar boven komen.

Heerlijk hoe tracks als The Day After Tomorrow, Voices (of the Past) en Quiet As It’s Kept daar dan weer volledig anders tegenaan hangen, hele andere jazzsferen aantikken, maar tegelijk perfect in de lijn van de eerste drie composities aansluiten. Net zo verrassend, net zo overweldigend.

The Day After Tomorrow waarin de blazers en cello hun imposante rol al improviserend  doorduwen tot fascinerende hoogten klinkt zo vrij als jazz kan zijn, hoe je wilt dat jazz klinkt. Voices (of the Past) heeft dan weer zo’n onwerkelijk coole groove waarin de rol van de contrabas een nieuwe lading krijgt. Sowieso een onwaarschijnlijk coole track waar menig groove gerichte jazzmuzikanten weer even lekker de tanden op kunnen stukbijten. Fantastisch arrangement ook.

Het album afsluitende Quiet As It’s Kept drijft anders als de titel doet vermoeden ook weer op zo’n onwaarschijnlijk lekkere groove waarover Hutchings en Gracia weer moeiteloos hun om ademloos naar te blijven luisteren vrije spel op loslaten. Fascinerend hoe Skinner binnen zijn composities het allerbeste uit zijn medemuzikanten weet te halen.

Dat Skinner een geweldige drummer is, één van de beste nieuwe van de laatste jaren, mag al even duidelijk zijn. Met Voices of Bishara bewijst hij ook een geweldig componist met een meesterlijk oor voor detail in arrangement te zijn. Voices of Bishara is een absolute topplaat die met z’n klein half uur natuurlijk veel te kort duurt tegelijk tot één van de allerbeste van dit jaar behoort. Een imposant debuut dat aan echt alle kanten klopt.