Leeftijd in jazz was altijd al van ondergeschikt belang. De gedachte is altijd geweest: met de jaren leer je meer, ga je nog indringender spelen. Maar dat de Mexicaanse jazzdrummer Tino Conteras nu al 96 jaar oud is en met La Noche de los Dioses gewoon maar een nieuw album uitbrengt is dan wel weer een uitzonderlijk geval.

Dat komt ook omdat La Noche de los Dioses (De Nacht van de Goden) een erg sterk en rijk album is en in alles blootgeeft waarom Contreras een bijzondere kracht in de jazz is.

Contreras, geboren in Chihuahua en opgegroeid in het nog noordelijker gelegen Ciudad Juárez, dicht tegen de grens met Amerika (recht tegenover de Amerikaanse stad El Paso) raakte door zijn vader in de jazz en startte reeds in zijn tienerjaren zijn eigen jazzorkest.

Over de jaren raakte hij verzeild in de Amerikaanse jazz waar hij onder meer speelde met Art Blakey, Louis Armstrong en Dave Brubeck. Mexico bleef echter altijd zijn thuis en hij groeide in het grote land, door er vrijwel constant met zijn band doorheen te struinen, uit tot grote jazzheld. Ook door op frequente basis nieuwe albums uit te brengen, die vervolgens buiten Mexico slecht te verkrijgen waren. Waardoor hij buiten Mexico als jazzcultheldstatus kreeg.

Gilles Peterson, wie anders, geeft Contreras nu de waardering die hij verdient via zijn eigen Brownswood Recordings. Op La Noche de los Dioses is Conteras nog éénmaal glansrijk te horen als leider van een band waar de Latinjazz door de aderen stroomt.

In Valentino Contreras (elektrische bas), Jaime Reyes (piano/keyboards), Emmanuel Laboriel (elektrische gitaar), Luis Calatayud (sopraan/tenor sax), Eduardo Flores (bongos), Carlos Icaza (harmonic arps/percussion en Marco Gallegos (akoestische gitaar) heeft Contreras een heerlijk los spelende groep muzikanten om zich heen.

De sfeer van het album, opgenomen in Mexico-Stad, is ongedwongen en de zeven composities die het album telt zijn een fijne staalkaart van alles wat hij in de ruim zeventig (!!) jaar muziek maken tot in zijn vezels beheerst. Zijn ritmegevoel en grote klasse stromen nog steeds optimaal uit zijn lichaam (alleen armen en benen noemen is te beperkt) en hij weet de muzikanten steeds met frisse ritmes de juist kant op te duwen. Het spelplezier druipt van de opnamen af.

La Noche de los Dioses is zo’n album dat om is voordat je het doorhebt. De heerlijke latinvibes die vanuit deze fantastische muzikanten vloeit heeft iets bevrijdends in deze vreemde tijden en raakt de ziel vanaf het allereerste moment. De zeven composities die dit album telt hebben een fris en opgewektheid die gecombineerd met heel veel spelplezier en klasse steeds exact de juist snaar raken.

Ongelooflijk om 96 jaar oud te zijn en dan met zoveel sprankeling en zonder hoorbare slijtage zo’n onbevangen nieuw album de wereld in te duwen. La Noche de los Diodes is een album dat het leven in volle glorie viert.