We hebben even moeten wachten na de release van het laatste album. The Waiting Room stamde alweer uit 2016. Het was dan ook een mooi moment toen de hoes met de kaart van Ithaca erop zich aandiende om te recenseren. Een nieuwe Tindersticks! In de wetenschap dat Ithaca het eiland is waar Stuart Staples, de zanger van Tindersticks, al sinds jaar en dag komt, wat zou dat dan zeggen over het album?

De subtiliteit van de piano in openingsnummer For The Beauty en de wijze waarop Stuart het nummer kwetsbaar zingt, doet op het eerste gehoor aan als een ode aan schoonheid maar de aandachtige luisteraar die de teksten tot zich neemt, ontdekt de donkere kant van het lied. Schoonheid als bron van pijn, schrijnende pijn, misschien zelfs ondraaglijke pijn met daarbij wat er ook maar uit zou kunnen voortvloeien.

The Amputees staat voor gemis, beduidend rijker georkestreerd, met blazers en uiteenlopende percussie, achtergrondzang, een ontspannen, lome jazz ademende klank en natuurlijk de stem van Stuart. Een heel andere klank, maar ook hier geen tekst die je het oneindige geluk intrekt. Hoezeer het nummer ook dat ontspannen gevoel muzikaal uitstraalt, alleen al de stem van Stuart én van de achtergrondzang maakt het gemis bijna tastbaar.

Trees Fall neemt het voorbij gaan van de tijd in beschouwing. Klein gehouden vanuit het geluid van de band en met subtiele orkestratieklanken, is ook dit een fraai nummer. De orkestratie geeft het een loungesfeer en met een andere stem én ja, een andere tekst, had het zomaar te kitscherig kunnen zijn. In de handen van Tindersticks gebeurt dat niet. Verdorie, die stem. Die stem die je weet te pakken of die je misschien juist jeuk geeft. Hier maakt die juist dat het nummer overeind blijft.

Pinky In The Daylight brengt je wel aan het twijfelen. Luisteren we echt naar Tindersticks? Waar is het donker? Waar het ongemak? Ithaca en de liefde van Stuart staan centraal. Ah, gelukkig, Stuart blikt terug op zijn leven, de momenten vóór dat zijn vrouw in het leven van de heer Staples kwam. Het is echt waar, een liefdeslied van de hand van Stuart Staples, dat hadden we niet 1-2-3 verwacht. In ieder geval niet een liefdeslied dat zelfs de herinnering oproept aan Dean Martin’s That’s Amore. Iets in de klank van het Tindersticks nummer roept echter die lang vervlogen tijden op. Subtiele orkestratie en de liefde fraai bezongen, tegelijkertijd, zo vol van liefde klonk de band niet eerder. Het is fijn dat Stuart de liefde zo omarmt; we duiken diep de gevoelens in die daarbij komen kijken. En het donkere randje is even weg. Het is wennen, zo’n nummer dat bovenal warmte als boodschap heeft. Het arrangement hier maakt ook misschien dat het wat zoet klinkt.

Carousel plaatst de intimiteit en liefde weer in een andere context, het donker is er nog. Was de intimiteit en liefde er wel echt? Het betekende toch wel wat? In de woorden van Stuart was dat zo, maar zijn stem en de piano en gitaar maken het nummer buitengewoon melancholisch. Je kunt zeggen dat je zo Stuart wel vaker hebt horen zingen, maar als hij zo zingt, hoe mooi is dat dan? Heel spaarzaam klinkt het nummer en dat is zo’n andere kwaliteit van de band. Niet teveel in het nummer gooien. Gewoon het nummer het nummer laten zijn. Dat werkt bij Carousel, het werkt ook bij Take Care In Your Dreams.

See My Girls brengt ons een welhaast vrolijk Tindersticks. Het beeld van reizende dochters van een tijdschriftenhandelaar die hun vader op de hoogte brengen van hun reizen met foto’s. Foto’s van indrukwekkende landen, foto’s van de wolkenkrabbers in de Verenigde Staten, foto’s van Afrika, foto’s van het graf van Bob Marley en net als de stroom aan foto’s van exotica hun hoogtepunt lijkt te bereiken, verandert de toonzetting plots: “So many tears shed into this ocean, so many innocent lost souls, so many cries of desperation, washed up on these shores” en veranderen de toeristenplekken in de kruisen in Vlaanderen, de poorten van Birkenau en de killing fields in Kampuchea. Reality check verpakt in een ogenschijnlijk vrolijk lied.

The Old Mans Gait heeft weer een bijzonder fraaie opbouw en bezingt de relatie tussen vader en zoon, met aandacht voor beide rollen daarin. Het is erg mooi hoe Stuart dit in tekst heeft weten te vatten en hoe het op muziek is gezet. Zeer subtiel en, zoals hij zelf zegt, vooral beschouwend en zonder oordeel.

Tough Love is het voorlaatste nummer en is een voortreffelijke opmaat naar het afsluitende titelnummer. Het nummer trekt niet alle aandacht naar zich toe, maar heeft, ten opzichte van de andere nummers wel weer een heel eigen karakter. Het titelnummer is een typisch Tinderstickspareltje. Piano en de stem van Stuart.

Tindersticks blijft een bijzondere band. Melancholie, bij voorkeur spaarzame instrumentatie, sfeerbeelden opgetekend met klanken en dat alles omzoomd met de markante stem van Stuart Staples. Het album heeft zijn rondjes meerdere malen gedraaid. Nog eens. En nog eens. Het past heerlijk bij deze avonden. Zeker met die prachtige stem van Stuart. Het glas wijn laat zich nog even bijvullen en we beginnen nog eens bij het begin. Een mooi album. Eentje om in te lijsten.

Een andere werkwijze van de band. Veel directer opgenomen én met de mens in meerdere opzichten centraal als thema. Anders dan The Waiting Room. Anders ook dan het laatste volledige studio-album daarvoor, The Something Rain, dat dateerde alweer van vier jaar daarvoor. Tegelijkertijd nadrukkelijk Tindersticks. Tja, misschien verkort de band de tussenpoze naar het volgende album wel weer. Dat zou fijn zijn. We hebben nu al eerst concerten van de band in mei om naar uit te kijken. Benieuwd om dan de nieuwe tracks te horen tussen het eerdere werk van de band.