Tinariwen
Emmaar
Emmaar, het alweer zesde album van het Malinese Tinariwen laat geen grote stijlbreuk met hun voorgaande werk horen. Maar als de basis van een zo grote klasse is mag dat absoluut geen probleem genoemd worden.
Vanwege de nog steeds geldende instabiele sociale situatie in het noorden van Mali, waar de leden van de band vandaan komen, week de band voor de opnamen van hun nieuwe album uit naar de woestijn van Joshua Tree Park in Californie. Daar werd in een gehuurd huis het nieuwe album, onder leiding van producer Patrick Votan (Jack White, Dead Weather), opgenomen. Naast de volledige band, dus met leden van het eerste uur zanger/gitarist Ibrahim Ag Alhabib, Abdallah Ag Alhousseyni en Alhassane Ag Touhami natuurlijk ook de jongere generatie die al opgroeiend luisterden naar hun helden en zich later bij de band aansloten: multi-instrumentalist Eyadou Ag Leche, gitarist Elaga Ag Hamid en percussionist Said Ag Ayad. De Amerikaanse muzikale alleskunner Matt Sweeney, Red Hot Chili Peppers gitarist Josh Klinghoffer, fiddle speler Fats Kiplin en dichter Saul Williams kwamen langs om gastbijdragen te leveren.
Op Emmaar houdt de band vast aan hun ongepolijste tegelijk onnavolgbare psychedelische bluesgeoriënteerde woestijnrock vermengd met lome Afrikaanse funkritmes. Opnieuw is de grote troef het door elkaar vervlochten, onnavolgbare gitaarwerk en de meerstemmige emotionele zang. Daarnaast blijft het fenomenaal hoe een band zonder (echte) drummer een zo opzwepend geluid kan voortbrengen.
Van albumopener Toumast Tincha tot albumafsluiter Aghregh Medin (Hassan’s Song) is het album een aaneengesloten prachtmenging van gevoel en intrigerende songs. Individuele songs noemen is in dit geval niet van toepassing omdat de songs zo’n volmaakt en coherent verhaal vertellen. De teksten verhalen, hoe kan het ook anders, over de roerige situatie in hun thuisland en hoe lastig, soms zelfs bedreigend, deze voor hun familie en vrienden is. De emoties zijn volop in de songs aanwezig, juist ook omdat bij de mannen van Tinariwen de hoop op een beter leven immer het belangrijkste onderdeel blijft.
Emmaar is al net zo intrigerend als voorgangers Tassilli (2011), Aman Iman (2007) en Imidiwan (2009), de albums die de Tinariwen de meest coole band van de wereld maakte.