Hebben ze de voorbije tijd blijkbaar allebei al hun deel van de zorgen gehad, Leach en Dutkiewicz van Killswitch Engage. En zowaar dan, na 10 jaar, door het stilvallen van het tourleven, is er dan eindelijk toch weer de spirit en de tijd voor het warmhartig introspectief project Times of Grace.

Vermits barre tijden nu toch al een poos onder ons zijn, wordt daarmee meteen ook ‘t hele metalgild op een portie louterende Times of Grace getrakteerd, een handvol eerlijke kop-op-songs als balsem bij verlies en scheiding. Leach zelf ziet het zo, ” ‘ ‘t Is een getuigenis over uiteenvallen, verlies van vertrouwen, loslaten, ‘t is als uitschakelen en zuiveren van verleden, t is ontrafelen, catharsis en herboren worden.”

Als door een gensterende vonk aangestoken zetten al die smeulende gedachten van het duo, na een voor metal bijna atypisch softe, maar toch beresterke rockstart, de hele plaat in brand. Vanaf Mend You – fantastische song!- is het dan voortdurend een blend van voornamelijk rockvibes versus de adrenaline van de metal. En memorabel songmateriaal dat bevat de plaat bij uitstek, melodisch én catchy over de hele lijn. IJzersterke weemoedige lyrics, perfect op maat gesneden voor de zwarte gruisstem van Leach.

Met z’n zangfrazen vol melancholie en zelfbeschouwing, staat ie voortdurend geweldig op de frontlijn te croonen, nu eens zacht en clean, dan weer brutaler, zoals het bij metalcore past. Daaraan aangepast telkens de wisselende gitaarstijlen, in tal van kleuren, meestal zelfs in éénzelfde song.

Want muzikale omnivoren, dat zijn Dutkievicz en Leach. Als vrije vogels pikken ze graantjes bij de Pearl Jam-grunge, Volbeat-heavy rock en… de anthems van Killswitch Engage. In het bloedstollende Cold horen we voor het eerst ook Dutkievicz’ vocals prominent contrasteren met die van Leach. Medusa, goed halverwege, stormachtig prijsbeest, gaandeweg voortgedreven door beukende Devin Townsend-drums. Forever start sereen als een Metallica-ballad, om dan toch nog, voor een laatste keer weer loos te gaan.

Maar dus echt de héle plaat is een hoogvlieger. Ook voor het hart, aandoenlijk, kostbaar en hoopvol. Ze hadden nood aan een muzikaal ‘corona-experiment’, kwamen buiten met stuff bewust buiten hun comfortzone bedacht. Sterk. Hoe dan ook, vrij onwaarschijnlijk dat je Times of Grace straks ooit op de affiches tegenkomt. ‘t Wordt dus sowieso een heerlijke luisterplaat om te koesteren. Voor de metalfan, voor de rockfan… voor de muziekfan tout court. Brede blik is voldoende, met of zonder nood aan soelaas.