Als het waar is wat de titel van dit album suggereert, dan zijn Tim O’Brien en Darrell Scott normaal gesproken alleen maar goed voor albums die 5 sterren halen. Want wat een dijk van een album is dit! Voor de duidelijkheid, het gaat hier om country/bluegrass. Reken dus op veel banjo, mandoline en akoestische gitaar en reken ook op veel prachtige (samen)zang. Gebracht door ‘slechts’ twee heren, namelijk Tim O’Brien en Darrell Scott.

In de wereld van de country/bluegrass zijn deze twee multi-instrumentalisten zeker geen onbekenden. In het verleden hebben ze ook vaker samengewerkt. Dat leidde in 2000 nog tot het album Real Time. Dit nieuwste album is van begin 2013, maar de muziek erop is zelfs nog een heel stuk ouder: de nummers zijn opgenomen tijdens twee benefietconcerten in 2005 en 2006, op de school waar beide artiesten destijds een kind hadden zitten.

Het gaat om 13 nummers (je zou zelfs kunnen zeggen 14, aangezien het laatste nummer een medley is), die samen bijna een uur aan muzikaal genot opleveren. Naast wat eigen nummers kent de schijf ook covers. Denk aan House Of Gold van Hank Williams, White Freightliner Blues van Townes en Will Van Zandt, Early Morning Rain van Gordon Lightfoot en traditionals zoals Keep Your Lamp Trimmed And Burning, Hambone en Will The Circle Be Unbroken.

Als je per se met kritiek wilt komen, dan zou je kunnen stellen dat de keuze van enkele van die platgeslagen nummers niet zo origineel is. Toch, als je geluisterd hebt naar het album zul je de kritiek meteen weer terugnemen. Dat heeft te maken met de ge-wel-di-ge manier waarop O’Brien en Scott de nummers brengen. Hoe platgeslagen ze ook lijken, ze gaan op dit album opnieuw leven, door de eigen interpretatie van de twee.

Darrell Scott vertelt: “Some songs we’d hundreds of times over the years, some we did just on stage on this recording for the first time.” En dat ze elkaar al even kennen en vaker hebben samengespeeld, dat is erg goed te horen. Een synergie zoals je die hoort op dit album zou anders schier onmogelijk zijn. Mooi voorbeeld is het prachtige House Of Gold van Hank Williams, dat ze a capella brengen. De samenzang is ongelooflijk mooi, de stemmen passen zo ontzettend goed bij elkaar. Magisch!

Ander hoogtepunt is Mick Ryan’s Lament, waarop je goed hoort welke invloed Ierland heeft gehad op de country en bluegrass. Het is bij nader inzien trouwens helemaal niet zo handig om te spreken over hoogtepunten, elk nummer op dit album is er één. Onderaan deze pagina is één van de parels al te beluisteren.

Mocht je denken dat akoestische muziek van twee mannen kan gaan vervelen, dan heb je gelijk. Dat kan… alleen niet op dit album! Juist door de afwisseling in tempo, in instrumenten, juist door te spelen met die samenzang houden ze het interessant. Bijna een uur lang. Dat doen ze ook door elkaar telkens instrumentaal uit te dagen, iets wat in dit genre veel vaker gebeurt. Helaas niet altijd zo goed als hier.

Alles op dit album is mooi. Adembenemend mooi. We’re Usually A Lot Better Than This is een must voor iedereen dit houdt van dit genre. Van dit album ga je net zo houden!

https://www.youtube.com/watch?v=ojwxlgDcEec