Tim Knol koestert een flinke liefde voor bluegrass- en countrymuziek. Dat is al erg lang zo en zijn relatie met de Blue Grass Boogiemen gaat al verder terug dan hun eerste gezamenlijke plaat uit 2019, Happy Hour. Zo deelde men met succes het podium op het Blue Highways Festival in 2018. Dit optreden verstevigde de toch al goede banden tussen Tim Knol en Boogiemen, die toen al meer dan vijfentwintig jaar actief waren, verder. Er volgde een clubtour, een theatertour en vele optredens op festivals en op radio- en tv.

Het wat nasale stemgeluid dat Tim Knol bij zijn samenwerkingen met de Blue Grass Boogiemen laat horen past goed bij de muziek, die qua sfeer prachtig authentiek Amerikaans klinkt. De Boogiemen weten dan ook echt wel waar Abraham de mosterd haalt. Samen met de inmiddels ook enorm ervaren Tim Knol wordt er een fijne, overtuigende plaat met dertien compacte songs neergelegd die de basis zal vormen van een ongetwijfeld succesvolle theatertour. Een tour die de band in meer dan twintig zalen zal brengen gedurende februari, maart en april.

De plaat opent innemend met Not So Precious Memories, een eenvoudig, kalme en eerlijke terugblik. Op het vingervlugge Up in the Hills zet de band een flinke tand bij. De song voert niet naar de Appalachen maar naar Noorwegen, heel verfrissend. Knols expressievolle zang en vrije frasering geven de rappe muziek haar definitieve gezicht. Vertrouwde, klassieke bluegrass-sferen heersen op het pittige Lost Lovesick Lonesome Blues.

‘Ashes remain of bridges that are burnt’, aldus Knol op het serieuze Coming Down, een track die even subtiel als dwingend is. Hierna is There Ain’t Much of Me wat meer gestoeld op country en rock-‘n-roll en klinkt Knol op With My Eyes Closed wat zoeter. Het is een mooie variatie in het vocale klankbeeld. Er zijn zoveel dingen die liefde worden genoemd, zingt Knol. Zoveel holle, lege woorden.

Ride Again is een klassiek, authentiek en Amerikaanse aandoend bluegrass-album, maar de hiervoor aangehaalde tracks geven al aan dat de band niet dertien nummers een vergelijkbaar kunstje flikt. Zo brengt Sam tijdens de eerste stemmige tonen even 16 Horsepower in herinnering om hierna relatief poppy en toegankelijk voort te schrijden. Shooting Words is een mix van roots en klassieke pop/rock die gedragen wordt door akoestische gitaar.

Natuurlijk keren Tim Knol & Blue Grass Boogiemen nog terug naar die traditionele maar eeuwig groene Amerikaanse sferen. Het mooie is dat hier de banjo, mandoline, gitaar en contrabas worden aangevuld met fiddle (het zwierige Waltz Through the Night) en mondharmonica (Wandering Heart).

Tim Knol heeft zijn carrière natuurlijk al behoorlijk op de rails. Zijn samenwerkingen hebben echter aangetoond dat er voor hem veel meer te halen valt. Niet alleen met The Miseries maar ook zeker met de Blue Grass Boogiemen, waarmee diep de traditionele Amerikaanse muziek induikt. Met verve. Ride Again laat horen dat de doorwrochte liefde voor bluegrass en country en de jarenlange ervaring van de bandleden een overtuigende, onderhoudende verzameling songs op heeft geleverd. Een bondig maar kleurrijk liedboek dat wereldwijd kan aanslaan.