Gelukkig zijn de wegen van een artiest niet altijd voorspelbaar. Dat de beheerste singer-songwriter Tim Holehouse in een grijs verleden een belangrijke speler in de onnavolgbare doom drone band Naked Shit is geweest, rijmt totaal niet met de heldere mierzoete songs die hij tegenwoordig maakt. De aangehouden contacten in dat donkere wereldje zorgen ervoor dat hij met producer Robert Hobson in zee gaat, die zich normaal met het stevige rockwerk bezighoudt. De snoeiharde jongens van metalband A Forest of Stars schuiven voor de zwaardere begeleiding aan en blijven aan hun voordracht trouw zonder de tedere strijkers in de weg te zitten.

De ondoorgrondbare Tim Holehouse presenteert zich nu evenwichtiger. Voorheen switchte hij teveel tussen donkere uitgerekte songs en harde noise passages die hij met Tom Waits achtige blues afwisselt. Dit zal zeker in de periode tussen de afronding in de zomer van 2017 en het uiteindelijk verschijnen twee jaar later meespelen. Voor de basis van de plaat gaat hij zelfs veel verder terug. Ruim vijf jaar lang heeft hij geschaafd en geschuurd aan nummers die lang in demo fase verkeren en uiteindelijk op Come belanden.

Niet dat hij in deze periode stil zit. Gedurende die tijd heeft hij aan andere projecten en samenwerkingsverbanden gewerkt. In een tijdsbestek van tien jaar zijn er zo’n 15 albums verschenen waar hij een grote stempel op drukt. Het heeft dus meer met een luxe probleem dan met luiheid te maken. Come is stukken toegankelijker dan wat hij voorheen gemaakt heeft. De uit het Britse Dorchester afkomstige muzikant klinkt nog steeds zo herkenbaar Amerikaans als het Stars and Stripes volkslied, en laat dan ook alleen in de titel van het slotakkoord London zijn Engelse roots doorsijpelen.

Normaal stelt een singer-songwriter zich bescheiden op, gelijk op Numbers Game al zorgen de krachtige slagen voor een harde neerkletterende regenval op het drumvel. Een cello schildert er een denkbeeldig geïllustreerd herfstlandschap bij en daaroverheen drapeert Tim Holehouse zijn passionele stem als warm zacht dekentje. De liefdevolle backings begeleiden hem trouw in dit proces. Nog meer zoekt hij de rootskant op, met een overschot aan traditionele instrumenten die het een compleet gevuld geluid meegeven.

De rauwe deprimerende afgerafelde randjes van zijn zangstijl zijn door een levendige invulling vervangen. Het is een ellenlange zoektocht, waarbij Holehouse zichzelf hervonden heeft. Logisch dat hij dit eerst bij jezelf moet laten bezinken voordat je het aan de verwachtvolle wereld toont. Het laat een gevestigde artiest zien die oog voor details heeft, niet alleen in zijn slepende gitaarspel maar tevens belangstelling voor het aandeel van zijn bevriende muzikanten toont. Het amicale gebeuren zet zich in een plattelandsbeleving voort, waarbij inmenging met het natuurlijke element de boventoon voert.

Come is een ouderwets hoorspel. Met Holehouse als verteller die zich door de sfeervolle entourage laat leiden. Onbegrijpelijk dat hier zo lang aan gesleuteld is. Het heeft de bevlogenheid en het onbevangen gevoel van een etmaal in alle stilte aan een knus eindproduct werken. Alsof er maar een dag de mogelijkheid bestaat om gezamenlijk de studio te bezoeken. Er is duidelijk voor een folky country benadering gekozen, maar dan wel eentje waarbij hij flink uitpakt. In plaats voor subtiliteit is er een orkestrale aanpak, en waarom ook niet? Heel eventjes maar memoreert hij bij London naar zijn afgeschudde verleden met de overstuurde lawaai explosies.

Tim Holehouse presenteert zich jarenlang als een pessimistische gebroken nachtbraker, nu heeft hij zichzelf als een volwaardige aanwinst in het singer-songwriter gezelschap hervonden. Heeft hij ervan geleerd dat het vooral om kwaliteit in plaats van kwantiteit gaat. Geloof me, nooit levert hij slecht werk af, maar de rust voor de uitwerking nemen, zoveel meer moois. Een extra vermelding hierbij verdient zeker knoppenman Robert Hobson, want wat heeft hij er met al zijn geduld zoveel prachtige ervaringswijsheid ingestoken.