In 1961 verscheen het album Focus van Stan Getz, een album dat de Britse saxofonist Tim Garland als jonge muzikant zeer beïnvloedde. Hij zocht naar een manier om het album te interpreteren maar dan niet om alle composities die op dat legendarische album staan opnieuw op te nemen. Garland besloot om nieuwe composities in de geest van dat album en die tijd te schrijven en deze, net als Focus, met strijkers op te nemen. Maar één compositie van dat vermaarde album is op ReFocus te vinden.

ReFocus is een schatkist vol composities die Garland reeds jaren geleden schreef maar nooit de tijd (en het geld) voor vond om op te nemen. Met een viermansband met naast Garland zelf op zowel tenor-, sopraan- als sopraansax en piano en Ant Law op gitaar, Asaf Sirkis op drums, Yuri Goloubev op bas en John Turville als gastmuzikant op piano en 8 strijkers en één harp heeft hij een omvangrijk gezelschap om de muziek van ReFocus boven alles uit te tillen.

Het is een album geworden van buitengewoon statuur. Waar op het originele album, nu zestig jaar geleden verschenen, arrangeur/componist Eddie Sauter zijn fraaie stempel kon drukken en Getz de stukken met geweldig en vrij spel naar een hemelse hoogte duwde, heeft Garland nu vrijwel alles zelf opgepakt. Behalve albumopener I’m Late, I’m Late, dat natuurlijk wel een interpretatie is van de track die ook het originele Focus album opende.

De vrije interpretatie pakt bijzonder goed uit. Garland heeft erg sterke en fraaie composities geschreven, uitdagend ook. Ook de arrangementen voor de strijkers pakte hij op, daarmee Sauters rol eigenlijk uitvergroot doordat hij met zijn sax ook de algehele sfeer bepaalt.

Dat hij er glansrijk in slaagt is omdat Garland de kracht van Focus zo goed snapt en de arrangementen zo spannend mogelijk heeft geschreven. En natuurlijk vooral ook omdat hij de sfeer van het originele album geabsorbeerd heeft en niet klakkeloos een andere versie van het bewuste album heeft gemaakt. Juist door eigen composities te schrijven en deze in de sfeer van het Focus album op te tuigen creëert hij iets spannends en nieuws.

Rijk klinkende arrangementen is een understatement in deze. Echt elke compositie heeft een arrangement met zoveel lagen en bezwerende klanken dat de klasse er volledig vanaf spat. Garland speelt soms dwars over de arrangementen heen dan vloeit hij met zijn sax weer met de melodische klanken samen.

Refocus is zo’n album dat je over je heen moet laten komen. Bepaald geen album om op de achtergrond op te hebben maar eens echt goed voor te gaan zitten. Dan hoor je de verrukkelijke overdaad in ontwikkelingen die de composities in zich hebben en het geweldige spel dat Garland, dan weer melodieus en sfeervol dan weer schurend, fraai over de arrangementen laat weerklinken.