Hij stelt het nog eens ondubbelzinnig in de titelsong, helaas blijft dat zelfs voor menig liefhebber van bevlogen rootsmuziek het geval. Zo’n vijftien jaar geleden bracht Ammunition  ons op het spoor van Tim Easton. De uit Akron, Ohio afkomstige troubadour sleutelt al vanaf het uit ‘98 daterende Special 20  aan zijn songschrijverij. Na Porcupine verloor ik Easton uit het oog maar hij bleef actief met in eigen beheer uitgebracht werk. Een voortreffelijke, met folkblues gevulde set op Blues Peer 2019 bevestigde zijn intrinsieke klasse. Het was overigens de laatste editie die we mochten beleven. Dit door pandemie beheerste tijdsperk nekte het podiumgebeuren nagenoeg volledig maar het artistieke proces loopt onverminderd verder.

Easton componeerde in de loop van 2020 het merendeel van het doorvoelde, reflectieve songwerk die zijn tiende langspeler vullen. Daarbij krijgt hij productionele  en instrumentale ondersteuning van Robin Eaton en Brad Jones, producers van zijn debuut en fijn volk zoals Nikki Barber werd eveneens in de studio gesignaleerd.

De  rockende door de lekker inhakende gitaartjes van Easton en opgestuwde titeltrack wordt teruggeblikt naar het verleden, zwoele achtergrondkoortjes van Nikki Barber en Amanda Stone creëren een meeslepende, in southernrock  gehulde sound. Resonerend snarenwerk en spookachtige tonen van een mellotron schragen een sterk autobiografisch Real Revolution. Een Inventieve combinatie van baritone en tremelo twang drijft Speed Limit aan, ‘”Nobody wants to wake up angry, nobody wants to go to bed insane nobody really wants you to suffer, noboy wants anybody to be in pain’’, hoop op beterschap schemert duidelijk door in Peace of mind.

In Voice On The Radio klinkt Eastons verweerde stemtimbre, met vocale backing van Barber, haast als de betreurde troubadour die hij bezingt, Dave Jaques die ooit John Prine flankeerde is er bij en ondersteund de fingerpicking en Running Down Your Soul komt angstvallig dicht bij de oppertroubadour. Dat heeft evenveel met de zang en Dylaneske harmonica te maken als de opbouw en songstructuur. Leadbelly is niet ver weg in Son My Son, een in gospel en countryblues gedrenkte bezwerende protestsong.

Na het jubelende Festivalsong, een schaamteloos nostalgisch na na na  liedje over vervlogen tijden volgt nog een bijzonder fijne afsluiter. River Where Time Was Born, een respectvol eerbetoon voor de jong gestorven Justin Townes, de betreurde zoon van Steve Earle, ademt bovendien sterk de sfeer uit van de verrichtingen van die lichtjes geniale songsmid. Het wordt de hoogste tijd voor ruimere waardering van het songwerk van Tim Easton. Dit werkstuk dat ons met enige vertraging op een zucht van het eindejaar bereikte biedt alsnog een onverhoopte gelegenheid.