Tim Burgess is al lang veel meer dan alleen de zanger van The Charlatans, waarmee hij dertien albums maakte. Hij is ook actief als dj, auteur en mede-eigenaar van het label O Genesis. En als solomuzikant is Burgess met dit I Love The New Sky alweer aan zijn vijfde album toe.

De songs op het album zijn allen van de hand van Burgess, die in landelijk Norfolk met een akoestische gitaar de basis legde voor de plaat. In het verleden schreef hij nogal eens samen, bijvoorbeeld met Kurt Wagner en Peter Gordon. Onder de muzikanten die te horen zijn op I Love The New Sky bevinden zich overigens nog wel enkele bekende namen, zoals Josh Hayward van The Horrors, Primal Scream toetsenist Martin Duffy en Bloody Valentine’s Debbie Googe. Opvallend is ook dat Burgess voor de opnamen van de plaat voor het eerst sinds 1996 terugkeerde naar Rockfield, de plek waar The Charlatans destijds Tellin’ Stories opnamen. Tijdens die sessies kwam keyboardspeler Rob Collins om het leven bij een verkeersongeluk.

Gelukkig kwamen er in Rockfield ook weer voldoende positieve gevoelens boven om de opnamen van I Love The New Sky succesvol af te ronden. Sterker, de sfeer op de plaat is ontspannen, warm, kleurrijk en speels. En Burgess klinkt nog steeds jeugdig, ondanks ruim dertig jaar rock-‘n-roll. Empathy For The Devil is lekkere uptempo folky pop met een elektronisch, psychedelisch tintje. Comme D’Habitude is zwierig, multi-vocaal (inclusief kinderstemmen) en ronduit caleidoscopisch. Een veelkleurige droom waar je niet wakker uit wilt worden.

Eenieder die Burgess een beetje heeft gevolgd weet dat hij een muzikale veelvraat is die open staat voor vele genres en nog verre van blasé is. The Warhol Me zit vol namedropping en is een soort bubbelgumkrautrock die prima valt binnen de vele ontwapenende songs die I Love The New Sky telt. I Got This zit vol optimisme en is simpel, sympathiek en oprecht. Burgess voelt zich er niet te groot voor. Op de warme kamerpop van Lucky Creatures verwijst hij naar zijn tijd in Californië, iets hij vaker doet in zijn songs. Timothy is een andere weldadige song die melancholieke, fraaie melodielijnen koppelt aan een lekkere opgewekte cadans, speelse elektronica en een maalstroom aan achtergrondvocalen. Het is typisch voor dit album waarop Burgess als een kind in een snoepfabriek van alles probeert. En het pakt ook nog eens goed uit.

Naar het einde toe is Undertow een zeldzaam moment van zwaarmoedige, serieuze pop, volgens Burgess beïnvloed door 10CC. De finale, Laurie, is een krachtige song, gezegend met een rijk instrumentarium (castagnetten, piano, akoestische gitaar, cymbalen, viool) en uitgelaten koorzang uit twintig kelen, in de laatste minuut. Een opvallend uitroepteken achter een reeks kleurrijke songs die een goed gevoel achterlaten. I Love The New Sky is een verrassende plaat en een hoogtepunt in Tim Burgess’ solocarrière.