Ze zijn ondertussen aan hun vijfde werkstuk toe, na de voorganger, Chucufu, een samenwerkingsverbond met Greg Izor, de harmonicaman uit Austin, weerom een volwaardig werkstuk van Ticket West. De vaste kern is opgebouwd rond zanger gitarist Pascal Wilhelm en broer Walter vormt samen met Kees van Herk de vertrouwde ritmesectie.

Blues is nog altijd de basis van het door Pascal aangeleverde repertoire, dat wordt duidelijk met Buzzing, de broeierige opener aangedreven met soepele drumroffels die ritmische snarenspel ondersteunen. Ook Don’t Judge Me drijft op die aanpak met verschroeiende uithalen. In Head Over Heels komt daar speels rinkelend pianospel bij van Paul Band, de harmonicatonen die je hoort  worden aangeblazen door Bas Kleine, actief bij Sugar Mama en bij Livin’ Blues volgt hij de betreurde John Lagrand op.

Na de ro(n)ckende blues van Hip Shakin’ Woman, met een glansrol voor Kleine’s harmonica, volgt Carry My Name, emotioneel geladen blues met puntig snarenspel in combinatie met melodieuze orgellijnen een spanningsveld creëert.

Love Complicated gaat meer der richting van rockende billy uit terwijl Super Itch op  aanstekelijke secondline ritmiek en dartel pianospel even naar New Orleans lonkt. Met het in strak tempo door felle harpsheuten aangestuurde Wedding Blues belanden we ergens aan de Amerikaanse Westcoast.

Oerrifs uit het prille rock and roll tijdperk zijn evenmin vergeten en komen aan bod in Downtime, onmiskenbaar geïnspireerd door Chuck Berry’s onnavolgbare, lenige verrichtingen op zijn Gibson ES 350T in de jaren vijftig.

Ter afsluiting wordt in het onderkoelde God Save My Woman teruggegrepen naar de karakteristieke bluesklanken die omstreeks die periode in de door zwarte inwijkelingen uit het Zuiden bevolkte districten van industriesteden Chicago en Detroit opwelde. Puik werk van Ticket West.