Hoe bijzonder is het dat het voormalige koppel Kim Gordon en Thurston Moore nog net zo jeugdig klinken als tijdens de opstart van Sonic Youth, ondertussen alweer bijna vijfenveertig jaar geleden. Kim Gordon verraste ons eerder dit jaar al met het sterk op hiphop leunende The Collective. En toen kon Thurston Moore niet achterblijven en hij trakteert ons op het net zo wonderschone Flow Critical Lucidity.

Het dromerige psychedelische New in Town is een terugkijk op de prachtjaren dat hij zijn blik verruimde en in New York concerten van hardcore punk grootheden als Minor Threat, Bad Brains en Fugazi bezocht. De Sonic Youth roots liggen dan wel in de no wave van Glenn Branca, het neemt niet weg dat het noiserock gezelschap altijd open stond voor vernieuwing en inspiratie en wel degelijk de scene rondom zich goed in de gaten hield. Vanuit dit standpunt moet je Flow Critical Lucidity over je heen laten komen. De plaat geeft inzicht in de stromingen die Thurston Moore verder vormden en waarmee hij zich vervolgens identificeert.

Flow Critical Lucidity is een duistere plaat die ergens tussen de vroegere postpunk en latere grunge balanceert. Wat misschien nog het meest opvallende is, is dat Thurston Moore de geluidsterreur zoveel mogelijk geminimaliseerd heeft en een heuse poging onderneemt om iets van een popalbum in elkaar te zetten. Sterker nog, op het album staan de meest toegankelijke stukken die hij ooit gemaakt heeft. Je komt tot de conclusie dat hij zich in de loop der jaren als een veelzijdige gitarist heeft ontwikkeld, waarbij zijn spel in alle kaalheid hier volledig tot zijn recht komt. Slechts het logge aangedreven Swans-achtige We Get High slagveld vormt een uitzondering op deze regel. Daar laat hij het instrument weer ouderwets los gaan, al is het veel meer gekanaliseerd dan we van hem gewend zijn.

New in Town zou zich met zijn tegenstrijdige ritmes van Jem Doulton prima tussen het baanbrekende geluid van triphop grootheden van Massive Attack kunnen nestelen. Het draagt dezelfde broeierige spanning met zich mee, is net zo loom verslavend en zelfs net zo dansbaar. Deb Googe van My Bloody Valentine hobbyt bij en neemt de holle baspartijen voor haar rekening. Verder is het net zo exotisch druggy als de geestverruimende sixties. En dan is het maar een kleine stap naar de flowerpower beweging.

De albumhoes vertoont overeenkomsten met de helm op de Full Metal Jacket filmposter, en het lieflijke zelfverzekerd gezongen Sans Limites kan je als een anti-oorlog song beschouwen. Thurston Moore benoemt geen standpunten om zijn mening te accentueren, geen voorkeuren of vijanden. Het is de zinloosheid die enkel slachtoffers opeist. Sans Limites ligt qua songstructuur in het verlengde van het meesterlijke Teenage Riot, de indirecte doorbraak van Sonic Youth. Het aandeel van Stereolab zangeres Laetitia Sadier is gepast op de achtergrond aanwezig en voegt er de nodige spiritualiteit aan toe.

Hoe grappig is het dat Thurston Moore vervolgens een stukje van het Smells Like Teen Spirit intro van Nirvana voor Shadow leent en er dus een illustratieve postpunk twist aan geeft. De aanpak ligt in het verlengde van de unplugged sessies uit de jaren negentig, duister, deprimerend en zwaar. Het epische Hypnogram is zeven en een halve minuut puur genot en bouwt zich rond een baken aan typische Thurston Moore gitaarakkoorden op. Het klinkt allemaal minder complex, maar hier zorgen de herhalende orgelsirene van James Sedwards en de elektronische snelwegen van Jon Leidecker voor de nodige verlichting.

In Rewilding leeft Jem Doulton zich heerlijk als een wicked Madchester drummer uit, en bevestigt nogmaals dat het gezelschap rondom Thurston Moore zich als een hecht op elkaar ingespeeld gezelschap presenteert. Flow Critical Lucidity voelt hoe dan ook als een echte groepsplaat aan. Het Oosterse The Diver heeft een jaren tachtig new wave soulglans en laat je tekstueel in de aardse schoonheid verdwalen. Thurston Moore levert zijn meest toegankelijke werk af en gaat nog steeds nieuwe uitdagingen aan. Sterker nog, hij bewijst met deze langspeler dat de bijna gepensioneerde muzikant nog jaren meekan en dat er van dagelijkse sleur en verveling nog lang geen sprake is.