Terug naar de basis gaan, dat is wat Throwing Muses doet op Moonlight Concessions, de opvolger van Sun Racket, dat in 2020 indruk maakte. Niet alleen de muziek is grofkorrelig – dat is al langer zo – maar de songs zijn relatief korte impressies, veelal met weinig percussie. Samen vormen ze een album van nog geen dertig minuten. Dit betekent overigens niet dat deze elfde langspeler een lichtgewicht is.

De belevingswereld van Kristin Hersh levert altijd intrigerende teksten op. Gezongen met die ruwer geworden stem en omlijst door indringende, krachtige klanken, komen de songs stevig binnen. Brushes, cello en bezwerende akoestische gitaar tekenen Summer of Love: ‘Finally life as it should have been’. Mensen bewegen constant, ook met de seizoenen. Libretto is een vergelijkbare, indringende folky ballad. Een tweede stem duikt op. De hoop verwoord zoals alleen Hersh dat kan: ‘You’re getting warmer and warmer / And then you land … We laugh so hard / It’s our libretto’.

South Coast en Sally’s Beauty klinken milder, waarbij laatstgenoemde traag voorbijtrekt als een zee- of ochtendmist. Een song over een dakloze bij een winkel. De verdronken fuzz wah gitaar is fraai. Het is een track die niet had misstaan op een album van This Mortal Coil. Ook Theremini is ruimtelijk en betoverend. Hersh is een stem in de nevel, de schemering.

Moonlight Concessions wordt vooral voortgestuwd door ritmische, effectvolle akoestische gitaar en rudimentaire percussie, regelmatig verrijkt door cello. Drugstore Drastic krijgt slechts op het einde even een extra, droge beat en dat is meer dan de meeste songs laten horen. Echter, ondanks die afwezigheid van drums zijn de songs verre van vluchtig, laat dat nogmaals gezegd zijn. Op het afsluitende Moonlight Concessions komt alle muzikale alchemie nog eenmaal op slepende wijze tot bloei.

Dit elfde album van de band laat een coherent en karakteristiek geluid horen, dat net als bij de vorige plaat, wat ruwer en weerbarstiger overkomt dan het werk uit de jaren negentig, maar dat óók bij de band hoort. Volgens Hersh klinken sommige nummers zoals Throwing Muses vóór het debuut in 1986 klonk. En de plaat is meer geproduceerd dan je wellicht zou denken. Er zijn meerdere sporen: akoestisch (met brushes), atmosferisch en diep (gekleurd door gitaareffecten) en ‘clean’ elektrisch, waarbij de band bewust wat atonale elementen inbrengt als tegenwicht.

Al met al is Moonlight Concessions natuurlijk ook een album dat tekstueel intrigeert en ontregelt – zoals alle songs van Kristin Hersh zich niet gemakkelijk laten lezen. Het is ook een plaat die zeker iets van de warmte van de zuidelijke staten van Amerika in zich draagt. Een positieve, betrokken plaat: ‘Our Moonlight Concessions are still lighting the way. Not real spectacularly, nothing bright like a spotlight, just a glowing, helping each other home’.