De Noorse singer-songwriter Thomas Dybdahl brengt vier jaar na het erg succesvolle What’s Left Is Forever nieuw werk. Het wachten wordt beloond met The Great Plains, een geweldige aanvulling op een al best aardige back catalogue.

Dybdahl wordt tot in den treure gekoppeld aan artiesten als Jeff Buckley en Nick Drake, betreurde zielen met wie hij onmiskenbaar een connectie heeft. Toch is die namedropping net iets te beperkend voor deze songwriter die eerder al samenwerkte met Jaga Jazzist, Big Bang en de Noorse filosoof Arne Naess. Om maar te illustreren dat de wereld van Dybdahl net iets groter is dan het beknellende sjabloon van een jonge, getormenteerde songschrijver.

The Great Plains is een geslaagd en ambitieus album waarop indiepop, folk en soul elkaar knap vinden, wat onder meer te horen is aan songs zoals het memorabele, vaag aan Wilco verwante 3 Mile Harbour. Het album ligt geluidsmatig in het verlengde van eerder werk, al is dat eerder te beschouwen als een positief iets. Dat merk je ook aan de titel die gehaald werd uit een song op de deluxe editie van voorganger What’s Left Is Forever. Geen grote koerswijzigingen dus op dit in Oslo opgenomen album waarop Dybdahl meer dan ooit de hand reikt naar collega muzikanten en songschrijvers zoals o.a. N.Nielsen.

Dybdahls’ songs werken inspirerend, zijn filmisch rijk (de tot op het bot ontroerende gospelfolk van kippenvel- en traanvochtsong Moving Pictures) en soms ook weer nostalgisch, zoals tijdens het losjes op het werk van de Engelse dichter Milton gebaseerde opener Paradise Lost. Die trekt wat traag van wal met een akoestische gitaarriff en gemanipuleerde vocal. Dat die net als het kale, maar uiterst sfeervolle Born & Raised ene Bon Iver in herinnering brengt, doet helemaal geen afbreuk aan de emotionele rijkheid van de songs in kwestie.

Zijn songs laten zich echter, ondanks hun toegankelijkheid, niet zo snel vatten. Te gelaagd, te complex. Neem nu Baby Blue, een track die aan zomerse, zwoele avonden doet denken. Die zou in clubs en dergelijke gespeeld kunnen worden als soundtrack bij een heerlijk feestje. Het illustreert goed dat de singer-songwriter soms de dansbaarheid van songs als uitgangspunt (o.a. de met subtiele electronicalaagjes versierde R&B van Just A Little Bit) neemt.

Het tempo ligt redelijk laag en het is vooral de wat rokerige stem van Dybdahl die de aandacht steelt – zeker als die geloopt wordt – zo stellen we bij meerdere beluisteringen vast. Nu, niet dat er geen pit of drive op The Great Plains is. Daarvoor staat onder meer catchy hoogtepunt Like Bonnie and Clyde garant. Toch is er vooral ruimte voor spaarzame, intieme songs als The Turning Back of de dromerige afsluiter Bleed die het hele album een sexy tintje geven, onder meer doordat Dybdahl zacht in je oor lijkt te fluisteren.

The Great Plains is een geslaagd album en een verrijking van de Dybdahl catalogus. Goede songs, rijke en diepe stem.