Twee mannen en twee gitaren, soms heb je gewoon niet meer nodig om een bijzonder album te maken. Plain Songs van Thomas Decock en Artan Buleshkaj is er zo één. Het talent van de beide muzikanten komt zo vol in het licht te staan.

Het is een album zonder eigen materiaal maar eigenwijs in keuzes in stukken van anderen. Allebei afkomstig uit de jazz zijn er natuurlijk stukken van jazzhelden als John Scofield, Monk, Abdullah Ibrahim en Paul Motian op het album te vinden. Echter, juist de keuze voor songs van Shawn Calvin, Joni Mitchell en Willie Nelson maken de tracklist bijzonder.

Plain Songs klinkt intiem, alsof de muzikanten bij jouw in de kamer spelen. Puur en direct opgenomen klinken Decock (rechterspeaker) en Buleshkaj (linkerspeaker) als een fraaie twee-eenheid, vol natuurlijke chemie op elkaar inspelend.

Albumopener Plain Song (Scofield) en Prairie Avenue Cowboy (Motian) zijn de fraaie binnenkomers, waarna het album zich via Freight Train (Elizabeth Cotten) openvouwt. Een prachtige Marcie (Mitchell), na een heerlijke interpretatie van Monks Locomotive, is daarin een hoogtepunt. Net als Calvins Shotgun Down the Avalanche. Sowieso al een geweldige song natuurlijk, maar in de uitvoering van deze twee gitaristen al net zo emotioneel doordrenkt.

Ook Chet Atkins’ en Pat Begesons Mountains of Illinois krijgt een gloedvolle uitvoering met soulful spel. Het lekker vrije spel in traditional Deep River Blues is al net zo aansprekend. En albumafsluiter Mi Votu E Mi Rivotu (van Rosia Balistreri) is al helemaal bloedmooi.

Plain Songs is een fijn intiem album met een rake set aan de songs en warme interpretaties. Het sterke spel van Decock en Buleshkaj is rijk aan sfeer en muzikale kleuren, juist ook omdat de oorsprong van de stukken fijn divers is maar in de handen van Decock en Buleshkaj een mooie coherente weg vindt.