Thomas Azier maakt het in het verleden mogelijk om naar een ultiem toegankelijk droomgeluid toe te werken, met daaronder nog steeds die trieste ondertoon. Hij blijft daarbij aan zijn basis in de eighties synthpop trouw, met het twee jaar geleden verschenen Stray als voorlopige eindpunt. Opgegroeid in Friesland, zoekt de muzikant op jonge leeftijd al zijn bredere groeikansen in het buitenland op. In België komt hij in contact met Stromae en werkt mee aan zijn doorbraak album Racine Carrée, terwijl hij voor Hylas vooral de inspiratie uit de Duitse Krautrock hoofdstad Berlijn haalt.

Strakke techno invloeden worden met industriële uitspattingen vermengd. Hierdoor is dit wonderkind nog het beste onder de alternatieve Mute Records scene uit de jaren tachtig te plaatsen. Juist naar die roots is Thomas Azier op zoek gegaan. Ondertussen is hij zover in het proces gegroeid, dat zijn intense zang tot een functioneel minimum beperkt is gebleven. De kracht zit hem nu voornamelijk in de overstuurde elektronica. Dromerige Love, Disorderly ambient klanken worden al snel door indringende drones en een soort van dierlijke oerkreet van een in doodstrijd verkerend wezen weggevaagd. Het is direct duidelijk dat hij hiermee een ander soort publiek wil bereiken. Deze avant-garde aanpak scheurt de krochten van de bloedende ziel helemaal open, om op zoek te gaan naar het meest zwarte wat daarin verborgen zit; de innerlijke angst met de emotionele pijn als kwelgeest.

De aanpak is beeldend, mede door het gebruik van een strijkersorkest krijgt het een filmisch karakter. Juist deze interactie zorgt dat het een te bevatten geheel wordt, en dat je jezelf in deze flipperkast van onheilspellende emoties staande houdt. Sterker nog, hij voegt er een euforisch gevoel aan toe waardoor het zelfs nog in clubs te presenteren valt. Het indrukwekkende titelstuk is prima met een hoogstaande deep house track te rijmen. Denk de gitaaruitbarstingen en het uitmuntige drumwerk van de seventies symfonische progrock weg, zodat je alleen de grootse keyboardpartijen overhoud, en je bevindt jezelf in de basis van Hold On Tight. Deze retro tonen krijgen van zware strijkers antwoord die er een deprimerend klanktapijt overheen leggen, welke enkel door de desperate zang van Thomas Azier verstoord wordt. De stem is niet zozeer de steunpilaar van het geheel, maar geeft eerder de fragiele kwetsbare breekbaarheid van de menselijke draagkracht weer.

De switcht naar dit minimale geluid plaatst hem tussen de eigenzinnige artiesten die eind jaren tachtig de popkant vaarwel zeggen om zich volledig op duistere sfeermuziek te richten. Een gedurfde omschakeling die ze in het begin zeker niet in dank wordt afgenomen, maar wat voor de luisteraar een veel interessantere plaat oplevert. Door de dichtgesmeerde dieptes ben je genoodzaakt om naar de donkere lagen daarachter te zoeken. Zo heeft Concrete een structuur die vergelijkbaar is met de dreamhouse, al is de softe ondertoon hierbij door een meer realistische kijk op de in beweging zijnde onzekere wereld vervangen.

Ondertussen wordt de dreiging verder in het opgefokte Entertainment opgevoerd, waarmee Thomas Azier zich tussen het destructieve industriële rockgeluid plaatst waarmee de militante Electric Body Music beats in de jaren negentig de strijd met de dominante gitaarbands aangaan. Het is net nog niet volmaakt, omdat de overgang van hard naar zacht die fineness mist. Het stroperige If There’s A God heeft dat evenwicht wel. Hierbij grijpt Thomas Azier naar de hitgevoelige nummers van zijn vorige werk terug. De slagvaardige percussie uitspattingen leunen veel sterker tegen de uit de jaren tachtig beïnvloede coldwave aan.

For Tsoy heeft iets statigs in zich wat door uitgerekte orgelpartijen en repeterende herhalende ritmes opgewekt wordt. Het werkt zich stapsgewijs naar een atmosferisch hoogtepunt met hemelse vocalen toe, die al echoënd na draven. De donkerheid van Freed From Desire gaat richting de stevigere dansbare postpunk. De teksten worden gescandeerd, waarna er verrassend genoeg een bewerkte sample van het gelijknamige opzwepende nummer van Gala tussen wordt gedropt. Het zoveelste onverwachte hoogtepunt op deze bijzondere plaat.

Het hoopvolle Open Your Eyes laat je uit de nachtmerrie ontwaken waarin de aarde dagelijks steeds meer aan het veranderen is. Een berustend einde. Als je totaal niks met het toegankelijke geluid van de eerdere albums van Thomas Azier hebt, dan is Love, Disorderly een aanrader. Dit zit zoveel dieper dan alles wat hij eerder gemaakt heeft. Een geweldig geheel!