De serieuze muziekwereld kenmerkte zich de afgelopen dagen weer door heel wat turbulentie, want na enkele onduidelijke en vage berichten op de social media was er opeens het tweede solo-album van Thom Yorke, de baas van Radiohead. Niks langlopende promotiecampagnes. Gewoon een week lang wat verwarring zaaien en onduidelijke fotootjes plaatsen en de geruchtenmachine is weer gevoed met allerlei speculaties. Het doel werd weer bereikt: Thom Yorke is weer trending topic.

En Yorke is aan zijn stand verplicht om de lancering van nieuw materiaal vooral niet geruisloos te laten plaatsvinden. Per slot van rekening is Yorke een serieuze kerel en wil ook vooral dat de wereld daar goed van doordrongen is. En stemt hij alles wat hij doet daar ook met bijna militaristische precisie op af. De lancering van een nieuwe iPhone is kleutergefröbel vergeleken met de communicatiestrategie die Yorke iedere keer ontwikkelt als er weer eens wat muzikaal nieuws te melden is. Zoals op die laatste vrijdag van september 2014. De dag van de release van Tomorrow’s Modern Boxes. Zijn tweede solo-album.

Wanneer er wat gegoogled wordt om wat informatie te vergaren over het hoe en waarom van Tomorrow’s Modern Boxes, dan worden vooral hits getoond als Bittorrent, de wijze waarop Yorke de muziekindustrie wederom een loer heeft gedraaid en overige minder muziekgerelateerde aangelegenheden. Maar wordt nog niet echt duidelijk wat er nu allemaal op Tomorrow’s Modern Boxes te horen is. Vooralsnog is het de heisa rondom de release van dit album dat in de berichtgeving de boventoon voert.

Alles wat Radiohead en in het kielzog daarvan Thom Yorke is, is dus vooral en bovenal serious shit. Zeggen en vinden dat de muziek van Radiohead en Thom Yorke opgeklopte, saaie interessantdoenerij is, wordt door de liefhebbers en andere, daaraan gelieerde niches afgedaan als niet weten waar je het over hebt en de essentie van Radiohead totaal niet begrijpen. Radiohead niet goed vinden wordt dan ook veelal ervaren als een belediging en disrespect voor mensen met goede smaak. Radiohead, Thom Yorke en de volgers daarvan operen toch in een enigszins andere dimensie.

En dat is ook veelal wederom de teneur bij de release van Tomorrow’s Modern Boxes: de 8 nummers met een speelduur van 39 minuten zijn zo om. Maar zijn het ook 39 intensieve minuten die een gemiddelde luisteraar diep kunnen raken? En is 8 nieuwe nummers niet een wat mager resultaat van zo lang klooien en rommelen in de studio? Wat dat betreft is Yorke wél heel ouderwets bezig, want een beetje album moet toch minstens een uurtje speeltijd kunnen klokken. Of zou het dan nóg langer duren voordat een nieuwe release wordt uitgebracht? King Of Limbs, het laatste Radiohead album haalde ook al die veertig minuten speeltijd niet. Misschien kan een normaal menselijk brein meer dan die 40 minuten Radiohead c.q. Thom Yorke wel niet aan. Wie weet.

Zoals inmiddels als bekend mag worden verondersteld zijn er vooralsnog twee formaten waarop Tomorrow’s Modern Boxes te verkrijgen is: de digitale versie via Bittorrent en een vinylversie, die later dit jaar wordt uitgebracht en voor de achterlijke prijs van £40 op de site wordt aangeboden. Het album verschijnt niet op CD: Tomorrow’s Modern Boxes moet maar via streaming of analoog worden beluisterd vindt Yorke. Zoals Apple het vond dat iedereen de nieuwe U2 moest beluisteren. Hoezo eigen keuze?

Wie een terugkeer verwacht naar de popmuziek kan Tomorrow’s Modern Boxes links laten liggen. Yorke kiest ook nu weer voor de electronica. Veel electronica. Erg uitbundig en vrolijk klinkt het allemaal niet, Yorke is nog steeds niet degene die ingedutte verjaardagsfeestjes weer aan de gang krijgt door schuine moppen te tappen. Tomorrow’s Modern Boxes bevat vooral veel ingetogen, bijna verstilde en minimalistisch ingekleurde klanktapijtjes. De opener A Brain In A Bottle, maar ook Guess Again! en Interference gedijen het beste bij gedempt licht. Wie nog net niet op apegapen ligt wordt wakker gehouden met de subtiele en ondoorgrondelijke ritmes van het surrealistische The Mother Lode. En doordat er niet echt vaart wordt gemaakt in de nummers lijken die 39 minuten langer te duren dan gedacht. Enerzijds is er voldoende spanning, anderzijds is het wachten op een spannende eruptie of een breakout, maar tevergeefs. Tomorrow’s Modern Boxes kruipt en kronkelt traag naar het einde toe en doemen bij vlagen sferen op, zoals die ook te vinden zijn als op een album zoals The Laughing Stock van Talk Talk.

Waarom gemakkelijk doen als het moeilijk moet is het devies op Tomorrow’s Modern Boxes? Thom Yorke vraagt veel van de luisteraar. Dat begint al op de manier waarop het album verkregen moet worden, maar daar houdt het niet op: ook de muziek dwingt om er echt naar te luisteren. Het resultaat is een muzikaal uitdagend en abstract album, waarbij meer dan eens de vraag opdoemt of het altijd zo serieus moet zijn. Dat constaterend zou ook geconstateerd kunnen worden dat de luisteraar die er zo over denkt Thom Yorke en zijn muziek niet begrijpt. Zoveel is op zijn minst duidelijk.