Thom Yorke
Confidenza (OST)
Confidenza van Thom Yorke is de soundtrack bij de gelijknamige film van Daniele Luchetti, gebaseerd op de roman van Domenico Starnone. Het is de tweede keer in korte tijd dat Thom Yorke muziek schrijft voor een Italiaanse film; in 2018 leverde Yorke de score en soundtrack voor de film Suspiria.
Vergeleken met het goede maar nogal langdurige Suspiria is dit album een flink stuk korter: Confidenza klokt ongeveer 35 minuten. Toch heeft Yorke wel flink uitgepakt voor dit project want hij werkte voor deze soundtrack samen met het London Contemporary Orchestra en een jazzensemble waarin naast veel blazers ook oude The Smile-bekenden Tom Herbert (bas) en Tom Skinner (drums, percussie) een rol hebben.
The Big City is direct het langste nummer op de plaat, een wat vervreemdend exposé dat zowel rustgevend als wat onheilspellend overkomt. De onduidelijke geluiden en de flarden fluit intrigeren. Het is een sfeerschepping waar je als vanzelf wat unheimische, desolate stadbeelden op projecteert.
De single Knife Edge is een van de spaarzame vocale tracks, maar wel eentje die een mooie plek in de canon van Thom Yorke verdient. Een klein maar beklemmend werk, een zaak van leven en dood: ‘I’m on a knife edge anyway …’ en ‘If I were you, I’d run away / Get out while you still can’.
Na een aantal korte, smaakvol vormgegeven, ingetogen stukken die vooral om sfeer draaien, waaronder het donkere, dreigende In The Trees, brengt de andere single, Prize Giving, sax, trompet en bonkige drums. Hoewel je onbewust aan Tom Waits moet denken, zorgt Yorke er door het creëren van ruimte en atmosfeer voor dat die vergelijking maar voor een klein deel opgaat.
De film Confidenza, draait om een verschrikkelijk geheim en een beklemmende liefde. Dit gegeven komt mooi uit in tracks als het eerder genoemde Knife Edge en het eveneens vocale Four Ways in Time, dat van schril, ijl en afwachtend verschiet naar dreigend en zwaar: ‘If I evеr get out / Through the one-way glass …’
Het hallucinerende titelnummer krijgt een subtiele musique concrète-achtige injectie, terwijl het veelzeggende Nosebleed Nuptials als een unheimische (doden)mars voortschrijdt om langzaam over te gaan in een exercitie van strijkers en een schrille noise-lijn. Richting het einde van de plaat zet Yorke zijn omvangrijke blazersgroep nog eenmaal in voor het afsluitende On the Ledge. Een haperende fanfare die uitmondt in een kakofonische, koortsige Fellini-droom.
Hoewel Confidenza soms wat afstandelijke voorbijtrekt, brengen de 35 minuten muziek toch een sfeervolle, indringende luisterervaring, zeker als je het verhaal van de film (of de film zelf natuurlijk) in het achterhoofd hebt. De vocale tracks en de langere, instrumentale stukken geven het album extra gewicht en gezicht mee, waardoor Confidenza al met al toch een soundtrack is die meer is dan een dozijn achter elkaar geplakte sfeerscheppingen.
