Een prachtig idee van 4AD oprichter om samen met producer John Fryer een project te beginnen onder de naam This Mortal Coil en daarbij alle muzikanten die voor het label platen maakten en muzikale vrienden uit te nodigen mee te doen. It’ll End in Tears, het eerste This Mortal Coil album, is een absoluut meesterwerk.

In navolging van de grandioze EP Sixteen Days/Gathering Dust waarop ook Song To The Siren stond, die magnifieke, onvergetelijke versie van de Tim Buckley song door Liz Fraser en Robin Guthrie van Cocteau Twins uitgevoerd, verscheen een jaar later een geheel album van This Mortal Coil. Het album bleek een nog mooiere aangelegenheid.

Het allermooiste aan It’ll End In Tears is dat die kenmerkende dromerige, donkere sound die het label zo zou gaan definiëren hier voor het eerst zo prachtig aanwezig is. In elke track op het album. Daarnaast worden op het album een aantal oude helden zoals Tim Buckley, Roy Harper en Alex Chilton weer volop in de schijnwerpers gezet. De versie van Chilton’s Kangaroo uitgevoerd door Cindytalk zanger Gordon Sharpe, die het album opent, klinkt als een ware ode, diens Holocaust krijgt mede door de indrukwekkende zang van Howard Devoto een definitieve versie mee (Devoto zat destijds nog in Magazine en zou later met Luxuria ook tot de 4AD familie toetreden). Hetzelfde geldt voor het door Liz Fraser gezongen en door Roy Harper geschreven Another Day. Prachtversie.

It’ll End In Tears is in alle opzichten prachtig. Van de uitwaaierende stukken met een imponerende Lisa Gerrard (Dead Can Dance) en de geweldige interpretatie van Not Me van Colin Newman (Wire) door Robbie Grey (Modern English) tot instrumentals als het geweldige Fyt, uitgevoerd door The Wolfgang Press’ Mark Cox en Colourbox’ Martyn Young, The Last Ray en vooral ook Barramundi, geschreven door Simon Raymonde en door hem en Cocteau Twins gitarist Robin Guthrie uitgevoerd. Grappig om te vermelden in deze is dat Cocteau Twins voor de medewerking aan het This Mortal Coil project net bassist-loos waren. De samenwerking met multi-instrumentalist Raymonde bleek zo goed te werken dat Fraser en Guthrie hem vroegen tot de band toe te treden. Op de hoes van It’ll End In Tears staat hij al als lid van Cocteau Twins vermeld.

It’ll End in Tears is juist door z’n dwarse diversiteit zo’n mooi coherent album. Gezongen en instrumentale stukken kriskras door elkaar heen maar perfect in volgorde op het album gezet. Hoewel 4AD voorheen door bands als het geweldige Bauhaus en Modern English werd neergezet als postpunklabel kreeg met It’ll End In Tears zijn nieuwe kleur. Een ruimtelijke, donkere sound met immer opvallende vocalen iets ondefinieerbaars kreeg: de 4AD-sound.

It’ll End in Tears plaatste 4AD nog meer dan voorheen naar voren als een van de meest belangwekkende platenlabel van de jaren 80. Het project zou nog twee prachtige albums voortbrengen. Filigree and Shadow (1986) en Blood (1991).

Officiële releasedatum: 1 oktober 1984