Fans van Thin Lizzy en Phil Lynott kunnen er eens goed voor gaan zitten. Universal/Mercury brengt een box uit met zowel het legendarische live optreden van de band in Sydney als met de documentaire van Emer Reynolds, Songs For While I’m Away, over Phil Lynott. In deze recensie duiken we allereerst in de live opnamen, daarna is er aandacht voor de documentaire.

Al jaren circuleerden er opnames van het optreden dat Thin Lizzy gaf bij het Sydney Opera House in oktober 1978, in een beeld- en geluidskwaliteit die verre van fantastisch was. Wat wel tot je als kijker doordrong, is hoe gretig de band die dag speelde, hoeveel branie de opnieuw tot de gelederen toegetreden Gary Moore had en hoezeer de band ook onderling werkte in deze setting.

Niet alleen was het gitaartandem niet Brian Robertson (Robbo) en Scott Gorham, maar was Gary de partner voor Scott, maar ook Brian Downey, Lizzy drummer van het allereerste uur was er niet bij. Waar de sound van Lizzy voor een belangrijk deel bepaald werd door bas, zang van Phil Lynott én natuurlijk het geluid van twee gitaren vaak harmonieus naast elkaar, waren de drums van Brian Downey toch echt de bezegelende factor van het bandgeluid. Latere tours, tot op heden, met vervangers uit heavier bands, laten horen dat het niet iedereen gegeven is de ruggengraat van het geluid van de band in te vullen. En bezoek je tegenwoordig een concert van Brian Downey’s Alive And Dangerous, dan hoor je, proef je, ervaar je hoe belangrijk ook de drums zijn in het geluid van Thin Lizzy.

Geen Brian dus hier. Maar Mark Nauseef, die eerder speelde met Ian Gillan in de Ian Gillan Band nam plaats achter de kit. De stijl van Mark is anders dan die van Brian Downey, maar met zijn ervaring in jazzrock, fusion en blues vulde hij zijn plek achter de drumkit met verve in. Mark werd op korte termijn benaderd om met Lizzy op tour te gaan toen Brian zich tijdelijk terugtrok van Thin Lizzy. Je hoort hier hoe hij zich de setlist eigen maakte en hoe hij de drumpartijen strak en smaakvol neerzette.

Die zomer had de band al aangekondigd definitief afscheid te nemen van Brian en verder te gaan met Gary. De Bad Reputation-tour ging door en daarbij hoorden dus ook een aantal concerten in Australië, een daarvan werd dus gefilmd. Een gratis concert met 100.000 bezoekers. En Lizzy in deze bezetting in bloedvorm. Na een gretige aftrap met klassieke opener Jailbreak waar Gary al accenten zette met zijn niet aflatende energie, voortdurende sprongetjes op de bühne, denderde de band door met Bad Reputation waarin Mark liet horen dat hij dit geweldige nummer ook tot een hoogtepunt van het optreden kon drummen. Heerlijk de twee gitaren harmonieus met elkaar op te laten gaan, met de almaar aanwezige bas van Phil en de drums van Mark een stuwende basis leggend. Het geluid van de opnames is opgepoetst en geeft je het idee dat het nog maar pas geleden was dat deze opnames werden gemaakt. De beelden verraden natuurlijk dat dat niet zo is, maar hoe gaaf is het om dit optreden nu eens goed te kunnen beluisteren?

Het aan Jimi Hendrix opgedragen Warriors is ook al zo’n fijne Lizzytrack die de band hier, met gave solo van Gary ten gehore bracht. Het tempo bleef hoog met het doorschakelen naar Don’t Believe A Word dat ook al zo’n fijne solo van Gary bevat. Ja, het zinloze debat bij Lizzy liefhebbers zal wel altijd blijven bestaan, maar welke combinatie je voorkeur ook heeft, alle gitaartandems van Thin Lizzy waren zeer de moeite waard en hadden elk hun eigen charme. Daarna de toen nieuwe track Waiting For An Alibi dat op Black Rose zou belanden. Genieten als je ziet hoe Gary en Phil bijna als robots mechanisch bewogen tijdens de solo van Scott. Phil inmiddels zonder jasje op het podium, de band rockend in optima forma. Het “You out there?” dat Phil zo vaak vroeg bij concerten, ook hier aanwezig, vlak voor de finish van het nummer met Scott en Gary in de zo bekende harmoniepartij.

Dan het enige echt langzame nummer van de set en dat is natuurlijk Still In Love With You, mooi hoe Mark net andere accenten in zijn drumpartijen stopte, zonder daarmee het karakter van het nummer aan te tasten. Wetende dat dit ooit al werd opgenomen met Gary met een prachtige solo én wetende dat dit het laatste nummer was dat Lizzy met Phil ooit live speelde, maakt het zien ervan en luisteren ernaar toch ook wel weer bijzonder. Gary pakte zijn solospot, langzaam startend met jazzy contouren, daarna duikend in de emotie van het nummer en maakte er ook wel een showcase voor zijn gitaarspel van. De tweede solo van de hand van Scott was meer bluesy en bleef aardig in de buurt van zijn solo op Live And Dangerous, het iconische live album van de band. Op de eerder circulerende opnamen van het concert ontbrak dit en het is erg fijn dat deze track nu, zij het met mindere beeldkwaliteit, is toegevoegd. Datzelfde geldt voor de al eerder genoemde Warriors, Don’t Believe A Word en ook Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed en Suicide. Van die vijf tracks zijn de beeldkwaliteit beduidend minder dan de andere opnames, maar qua geluid doen ze niet onder voor de rest.

Thin Lizzy was live voor het langste deel van hun bestaan een eenvoudigweg overdonderende hardrock band en dat waren ze zeker ten tijde van dit concert. Het was rond de opnamen van Black Rose, het album dat hierna zou volgen dat de band zijn keerpunt vond door toenemend gebruik van drugs. Reden voor Gary Moore om, midden in de tour, uit de band te stappen. Hier was alles echter nog koek en ei, voor het oog in ieder geval. Gretig, gedreven, gepassioneerd, zowel Scott, Gary, Mark als Phil. Ja, er volgden nog albums en tours, ook na Black Rose, maar de energie zag je bij live opnames van Phil door de jaren heen langzaam maar zeker wegebben. Goed, Thunder And Lightning leek de band na Renegade een impuls te geven, maar hoe zeer John Sykes ook fungeerde als dynamo op dat laatste album, toen Scott Gorham besloot dat hij uit de band wilde omdat hij afstand wilde nemen van de wereld waarin hij bijna bezweek aan drugs, was dat, na nog een afscheidstournee, het einde van de band. En uiteindelijk ging juist Phil Lynott ten onder aan de drugs waar hij zich zo tegen wilde afzetten in Got To Give It Up van datzelfde Black Rose.

Ben je liefhebber van Lizzy, dan is dit een concert om van te genieten, ook als je meer een liefhebber bent van het duo Gorham-Robertson Gorham-White of Gorham-Sykes. Gary voegde zijn energie toe en de band weet je gewoonweg te pakken en speelde in Sydney erg gedreven. Zeker omdat het geluid zo geweldig is en omdat het een van de weinig bekende live documenten is met Gary in de gelederen, is dit gewoonweg een aanrader!

Songs For While I’m Away is een documentaire van Emer Reynolds die in 2020 verscheen en die toen in een select aantal bioscopen is vertoond. In de tussenliggende jaren veel gezocht en even zeer verguisd als geroemd. In 2020 had Written de kans om de film te bekijken en we hebben de film toen ook uitvoerig gerecenseerd. Het nu opnieuw zien van de film bevestigt het beeld dat de recensie gaf. Je vindt de recensie hier.

Het boxje is een compleet geheel waarin je hetzij de documentaire als Blu-Ray vindt, hetzij als DVD. Beide uitvoeringen bieden het concert op DVD en de audio-opnames apart op CD. Het mooie van de beeldopnames is dat je de kans hebt deze te bekijken in de volgorde van het concert of de eerdere opnamen los van de later teruggevonden tracks apart. Het concert is een bijna perfecte weergave van Thin Lizzy live tijdens de Bad Reputation-tour met Gary Moore en daarmee al een historisch waardevol document. De documentaire neemt je mee in het leven van Phil Lynott en is een warm portret van de rocker uit Dublin. Ben je liefhebber van Thin Lizzy en Phil, dan is dit een boxje dat je, als geheel, vaker gaat bekijken of gaat beluisteren: daar zorgt de combinatie met de cd wel voor. Ten zeerste aanbevolen!