Wat je misschien wel kunt zien als de heilige graal voor liefhebbers van Thin Lizzy in de klassieke bezetting met Scott Gorham, Brian ‘Robbo’ Robertson, Brian Downey en Phil Lynott ziet op 20 januari 2023 het daglicht. En, als het niet precies de heilige graal is, dan nog is dit een uitgave waar de liefhebbers van Lizzy erg van kunnen genieten.

Ter gelegenheid van de vijfenveertigste verjaardag van het legendarische live album, verschijnt het album opnieuw, met naast de oorspronkelijke langspeler ook releases van de concerten waaruit het album werd samengesteld. Zoals wel vaker met live albums gebeurde, waren het niet slechts opnames van één avond die op het album landden, maar er werd een keuze gemaakt uit meerdere avonden. Door de jaren heen werd over Live And Dangerous vaak beweerd, mede door producer Tony Visconti, dat het voor een belangrijk deel, live in de studio was en dus van veel overdubs overzien.

Na Live And Dangerous verschenen er meer live opnames van de band in de meest glorieuze bezetting, onder andere UK Tour 75, Still Dangerous, die onomstotelijk duidelijk maakten hoe ontzettend gretig de band live inderdaad was, hoe geweldig de solospots van zowel Robbo als van Scott waren, hoe fenomenaal hun dubbele gitaarwerk en hoe ontzettend strak en vol panache de ritmesectie van Phil en Brian destijds was.

En dan hebben we het nog niet eens over de uitstekende zang en het charisma van Phil dat in feite van alle opnames van de band afdruipt. Deze heruitgave van Live And Dangerous maakt eens te meer hoe geweldig de vierhoofdige band destijds live was. Dat is iets dat de fans van Thin Lizzy natuurlijk wel weten, maar, was dat niet al voldoende duidelijk aan de hand van het album zelf, de remaster ervan of misschien wel de versie met juist ook de beelden van de tour die de fans al lang kenden?

Als je alleen al het tweede schijfje van deze heruitgave neemt, bevind je je al zo ongeveer in een speelgoedwinkel voor Lizzyfans. Dat is het eerste van drie concerten in de Londense Hammersmith Odeon en van deze opnames belandde er geen op Live And Dangerous. En, al ken je als fan de verschillende nummers natuurlijk van binnen en buiten, je zult merken dat geen twee uitvoeringen van de nummers hetzelfde klinken. Noch Robbo noch Scott speelden hun solo’s twee avonden hetzelfde en het zijn die verschillen in nuancering, in frasering, in beleving van de avonden die je hoort en waarvan het bijzonder genieten is.

Vooropgesteld dat je die afwisseling waardeert, dat je je solo’s niet noot voor noot identiek wilt horen, dat Phil in zijn zanglijnen en teksten inspeelt op het moment én dat je ook merkt dat Brian Downey zó drumt als het bij de uitvoering van die avond hoort en past. Bezieling, drive en ervoor gaan, dat is wat alle opnames hier kenmerkt én waarvan je als Lizzy-liefhebber volop kunt genieten. Het is Phil die te pas en te onpas ad-libs inzet, die op het tweede schijfje in klassieker Still In Love With You tekstueel voorschotjes neemt op latere nummers van Lizzy, met name Black Rose en With Love van het album dat Lizzy later als enige met Gary Moore zou opnemen.

Het is geweldig om juist meerdere uitvoeringen van dezelfde nummers te horen omdat je het gevoel krijgt nog even terug in de tijd te kijken naar hoe de band destijds klonk tijdens de tour, hoe de energie van de avonden, van het publiek effect had op de band én vice versa én hoe fantastisch de band destijds gewoonweg ook klonk. Natuurlijk horen we Phil met zijn bekende “Are you out there?” tijdens de verschillende concerten, maar ook dat, het spelen met het publiek zoals zich dat uitstekend laat illustreren in Baby Drives Me Crazy, is ook elke avond anders, afhankelijk van hoe band en publiek op elkaar reageerden.

Neem de verschillen in de opnamen in de Hammersmith Odeon waarvan uiteindelijk de derde avond op het oorspronkelijke live album belandden. Zijn daarmee de andere twee opnames minder interessant? Zeer zeker niet! Ja, zoals gezegd, het vraagt open staan voor niet exact de bekende weg, niet denken dat Scott en Robbo steeds hetzelfde spelen. Juist ook de verschillende uitvoeringen, met ook steeds wisselende aankondigingen van Phil, die maken dit al bijzonder waardevol, alleen al voor de drie avonden in Hammersmith Odeon in november 1976. Ja, en hoe je het ook wendt of keert, hoe zeer is het smullen van die prachtige uitvoeringen van Still In Love With You.

Met acht schijfjes is er meer. Op Still Dangerous kon je luisteren naar opnames van het Tower Theatre in Philadephia en bleef de teller steken bij tien als totaal. Hier vinden we twee avonden opgenomen in Philly en krijgen we dus ook per avond meer nummers, tenminste veertien, dat maakt het ook al beduidend meer af. En vergis je niet, ook van deze twee concerten belandden er opnames op de oorspronkelijke release van het album. Weliswaar bijna een jaar later opgenomen, maar het was dezelfde onverslaanbare bezetting van de band. Hoe zeer bruiste de band die dagen?!

Hoor hoe Opium Trail, Don’t Believe A Word, Emerald en Bad Reputation uit je speakers knallen! Hoor ook hoe zeer Scott en Robbo meester waren over hun instrument dusdanig dat de solo’s in die nummers echt niet exact hetzelfde hoefden te zijn om je als Lizzy-fan aan je trekken te laten komen. Zo’n nummer als Bad Reputation en hoe Brian het benaderde, het laat ook horen hoe zeer hij ook echt in het moment zat van het nummer én zoveel swing en groove aan het nummer wist te geven, als maar weinigen binnen de wereld van rock of hardrock.

Brian is niet alleen de man van de stevige druk achter de rest van de band, zeker, hij heeft de kwaliteit om je het idee te geven dat er een meute dol geworden bisons achter je aan zit, maar het is juist de groove die hij als geen ander weet neer te zetten. Als je deze dagen Brian Downey’s Alive And Dangerous live ziet, dan kun je nog eens live horen hoe zeer de sound van Lizzy niet alleen werd neergezet door het dubbele gitaarwerk van Robbo en Scott of de zang en het charisma van Phil, maar voor een belangrijk deel toch ook door de ‘man at the back’.

De opnames van een week later in Toronto barsten al helemaal van de gretigheid. De band klinkt ontzettend energiek en gedreven en je krijgt sterk het idee dat er geen band denkbaar was die in die tijd strakker klonk dan Thin Lizzy. Robbo en Scott volkomen op elkaar in gespeeld en met Phil ook strak bassend, het idee weerleggend dat op het oorspronkelijke album het merendeel van de baslijnen opnieuw ingespeeld zou zijn en natuurlijk Brian als altijd, zo strak als maar mogelijk.

Hoor de heerlijke sax-solo van John Earle in Dancing In The Moonlight die hier ook echt los mocht gaan. In de wetenschap dat de eerdere uitvoeringen van Still In Love With You Phil lieten horen die vocaal er meer in los ging, valt hier op dat de uitvoeringen uit 1977 wat compacter zijn. Dat doet zeer zeker niets af aan de opnames van Lizzy uit dat jaar. Het contrast is juist wel mooi.

Sluitstuk van de set is het optreden dat de band gaf op 29 maart 1978 in de Rainbow in Londen. Hoewel Live And Dangerous dat jaar nog moest verschijnen, zie je dat de band zich de nummers uit de setlist helemaal eigen heeft gemaakt. Goed, de volgorde van de nummers is net even anders, maar wat die avond ten tonele werd gevoerd, zijn de nummers die Live And Dangerous maakten, zijn de nummers die voor eens en altijd de naam van Thin Lizzy vestigden als ijzersterke liveband. Met een prachtig boekwerk is het een uitstekend gedocumenteerde heruitgave geworden. En erg verzorgd.

Als jonge rocker in spe was de hoes van Live And Dangerous al altijd een hele spannende, nog niets wetende van de band, van hun voorman, zijn zang of basspel, van het dubbele gitaarwerk, de drums van Brian Downey of de impact die de hele band zou hebben, was die hoes al als een blik in een kijkdoos naar de wereld die hardrock was. Het ontdekken van nummers als Emerald, Southbound, maar ook Massacre of Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed, Dancing In The Moonlight, Sha La La, Lizzy had iets dat andere bands niet hadden: de heerlijke stem van Phil, de grote klasse van Robbo en Scott, juist de strakke en groovende ritmesectie.

Natuurlijk volgde de stap van het kijken naar de hoes naar het luisteren naar Lizzy. Het overgaan van het kijken naar die kijkdoos naar het genieten van de magie die Thin Lizzy in zich had, voelde altijd al als iets tijdloos én ja, iets magisch. Met deze heruitgave van Live And Dangerous is het gewoonweg weer genieten van de magie van Thin Lizzy. Zeer, zeer geslaagd als heruitgave!