Een georkestreerd album van Thievery Corporation, dat mag niet onopgemerkt blijven. Symphonik is namelijk een interessant album en alles wat Thievery maakt moet natuurlijk goed in de gaten gehouden worden.

De band, met DJ’s Eric Hilton en Rob Garza als muzikaal architecten, besloot dat het album gewoon maar uitgebracht zou worden zonder promotie ervoor te maken. Alsof het een niet zo belangrijke release zou zijn, een tussendoortje. Maar niets wat deze band maakt is dat.

Op 15 mei 2017 gaf de band een concert in thuisstad Washington met orkest in het John F Kennedy Center for the Performing Arts. Het was een doorslaand succes. Met de band zelf als basis en het orkest als extra werd het een glorieus concert dat om herhaling vroeg.

Hilton en Garza besloten om niet de liveopnamen van die avond te gebruiken (wat op zich een heel erg goed idee was geweest) maar om de door jonge klassieke componisten voor orkest geschreven arrangementen opnieuw in de studio op te nemen. Besloten werd om dit met het Prague FILMharmonic Orchestra te doen.

Symphonik heeft natuurlijk een andere sfeer dan de groovy van dub doortrokken klanken die de band in ‘normale’ bandopzet zo verschrikkelijk aantrekkelijk maakt. De sfeer is filmischer en vooral mooi om te horen is dat de vocalisten in deze opzet nog veel beter uit de verf komen. Luister naar Natalia Clavier in Until The Morning en je snapt wat ik bedoel. Ook Shana Halligan durft in Depth Of My Soul meer dan we normaliter van haar horen.

Het mooie van Symphonik is tevens dat je de gelaagdheid van hun songs nu nog iets beter hoort. Juist door de verrijking van het orkest. Mooi hoe ze Sweet Tides episch optrekken. Lebanese Blonde is in deze opzet de absolute standout van het album. Geweldige versie.

Natuurlijk was een album met publiek erbij nog fijner geweest. Publiek duwt in dit soort gevallen zowel band als orkest in alle euforie op, denk in dit geval aan de opnamen van Basement Jaxx en het Metropole Orkest van jaren terug. Wat een vreugdevolle en geweldige opname was dat. Soms klinken op deze opnamen de drums ook wat statisch, niet swingend, vreemd genoeg.

Symphonik is zeker een waardevolle aanvulling op hun oeuvre daar zijn sommige arrangementen gewoonweg te mooi voor (bijvoorbeeld The Forgotten People) maar soms heb je het idee dat de arrangementen nog wel wat dikker hadden gemogen. Sommige songs schreeuwen om een haast Bollywood-achtig arrangement. Juist als de arrangementen er wat dikker op liggen, zoals in een geweldig Ghetto Matrix, sowieso al een geweldige track natuurlijk, tilt het orkest de band fijn omhoog.