Makkelijk is de alt-country op Until Grass niet, het is zo’n album dat je toch zeker een paar keer moet beluisteren voor je het een goede plek kunt geven. Muziek met een zekere toegankelijkheid die toch een alternatieve draai krijgt. Of alternatieve muziek die toch een zekere toegankelijke draai krijgt. Het is maar hoe je het bekijkt. En hoe je het beluistert natuurlijk. Dat laatste heb ik nu een paar keer gedaan en zeker is nu wel, het album geeft iedere keer meer schoonheid prijs.

Theo Sieben woont in Amsterdam, maar komt van oorsprong uit het Brabantse Asten. Zijn naam ken je misschien niet, anders zal dat zijn als het gaat om de namen uit zijn loopbaan tot nog toe: hij speelde onder meer met Raggende Manne en Gerard van Maasakkers, hij speelde met Orkater en het Nationaal Toneel en hij maakte muziek voor projecten Vincent van Warmerdam. Ook speelde hij met Paulusma op diens laatste album Up On The Roof en toert hij nu met hem. Oftewel, over muzikale kwaliteiten hoeft het hier dus niet te gaan, die zijn ruim- en ruimschoots aanwezig.

Voor Until Grass kreeg hij medewerking van bevriende muzikanten als eerdergenoemde Jelle Paulusma, Robin Berlijn, Vincent van Warmerdam, Gerco Aerts en zijn vriendin Judith Kolen. Zij zingt op een aantal nummers mee en speelt viool. Een instrument dat natuurlijk niet vreemd is in de country, toch wordt het instrument op dit album af en toe ook op een alternatieve manier ingezet. Dat geldt ook voor de banjo. Andere verantwoordelijke voor de alternatieve sounds is de trombone. En naast de instrumentkeuze zijn – uiteraard – ook de composities hieraan debet.

Sieben werkte zo’n tien jaar aan het album en verkocht tijdens optredens ook white label cd’s. Pas nadat hij tekende bij een label, besloot hij de nummers te gaan bewerken voor dit album. Het zou dus maar zo kunnen zijn dat je een aantal van de nummers al kent. Of beter, herkent. Hoe meer mensen dat zijn, hoe beter dat is voor deze recensent. De muziek is namelijk verrekte lastig onder woorden te brengen. Dat is dan weer wel een grote verdienste, Sieben heeft een album met een zeer eigen geluid gemaakt. Muziek die veel invloeden kent, maar telkens net een andere kant opgaat als je denkt zo’n invloed te pakken te hebben.

Vergelijkende namen die op andere sites voorbijkomen zijn die van bijvoorbeeld Bob Dylan, Neil Young, Tom Waits, Antony Hegarty en Rufus Wainwright. Toch, zo terecht als iedere naam is, zo onterecht is die tegelijkertijd, juist vanwege die eigen, alternatieve invulling die Sieben aan zijn muziek geeft. Muziek die je zou kunnen typeren als sfeerrijk, als (af en toe) sinister, als psychedelisch, als grillig… als ‘Sieben’. Naast muzikaal is hij trouwens ook tekstueel verrassend, in positieve zin. Want zeg nou zelf, bij de titel 12 Bar Blues verwacht je niet snel de tekst “There are twelve bars on the way home.” Een bijzonder mooi nummer overigens!

Untill grass betekent iets als ‘tot betere tijden’ (als het gras weer groeit). Theo Sieben hoeven we die wens niet meer mee te geven, muzikaal heeft hij de betere tijden duidelijk al gevonden.

https://www.youtube.com/watch?v=5Zo11ZLSeu4