Een 24 uurs baan. Slapeloze nachten, huilende baby’s en het gepuzzel met haardracht en kleding. Er is geen opleiding te volgen waarbij je leert om met het ouderschap om te gaan en voordat je het in de gaten hebt ben je alweer tien jaar ouder. Grijs, met wallen onder de ogen. Dee Kesler zit op de promotiefoto’s met vermoeide blik tussen zijn spelende kinderen. Onmogelijk om zich met muziek bezig te houden. Toch maakt hij tijd vrij om nieuw Thee More Shallows materiaal te schrijven, want daar hebben we het hier over. Dit experimentele indierock gezelschap uit San Francisco last in 2007 voor onbepaalde periode een pauze om zich op het gezinsbestaan te richten. Een pauze die bijna 15 jaar in beslag neemt.

De impact welke dit op je leven heeft is aan een onervaren buitenstaander lastig uit te leggen. Natuurlijk is vaderschap het mooiste wat je kan overkomen, en het gevoel van trots en liefde is onevenaarbaar en onvervangbaar. Toch is het goed om na verloop van tijd die dreigende postnatale depressie enigszins te ontvluchten en ook uren voor hobby’s, ambities en vooral ook voor jezelf te plannen. Op Dad Jams komt het allemaal samen. De hartstochtelijke band met zijn twee zonen, de innerlijke bezorgdheid en het uitgeblust doelloos op de bank belanden nadat de kinderen in de avond naar bed gebracht zijn. Jason Gonzales wordt opgetrommeld om weer achter het drumstel plaats te nemen. Chavo Fraser ontbreekt verder in het vervolgverhaal. Maar wees eerlijk, ik heb nooit helemaal begrepen waarom het trio van het hysterische slowpop gezelschap Thee More Shallows uit twee percussionisten en een zingende multi-instrumentalist bestaat.

Het gejaagde Ancient Baby volgt het chaotische dagverslag van een hyperactieve vader die dwaas en behoorlijk hulpeloos als een gehandicapte Superman op de automatische piloot een kamikaze duikvlucht naar beneden maakt. Zonder enige controle sprint hij recht op zijn doel af. Een wedstrijd zonder winstbelang die vervolgens op de herhaalstand gezet wordt. Die manische fase komt in A Mummy at the Lake samen. Het moment van uitzichtloosheid, een herkenbare hulpvraag met komische wendingen. Absurde tragikomische verhaaltjes voor het slapen gaan, verteld door een overspannen geest. Het grijze schemergebied waarin je gedachtes vanwege het chronische slaaptekort in fantasierijke triphop (Copy Body) en harde realiteit in de writers-block overwinnende pianoballad Wizard Wednesdays uiteenvallen.

Natuurlijk weet iedereen dat hij niet eeuwig jong blijft, maar de slopende eerste jaren van het vaderschap hakken er bij het stuiterende Boogie Woogie wel in. Als 43 jarige ben je niet trendy en hip meer, maar oud en versleten. De vrouwen verslindende danspasjes blijken gedateerd oubollig. De omgeving lacht je uit omdat de wereld in die verspilde jaren dat je zelf in stilstand staat doordraait. Eigenlijk vormt deze constatering wel de leidraad op Dad Jams, de songs zijn achterhaald, maar toch krijg je er een brede glimlach van op je gezicht. Gelukkig is het allemaal niet zo vrolijk en voorspelbaar, de duistere georkestreerde Cold Picture synthpop, het mysterieuze psychedelische Hocus Pocus hippielied en het nostalgische Drinking Tang dronkenmanslaapmutsje zorgen voor de nodige afwisseling.

Juist alles waar je vroeger bang voor was, is dus waarheid geworden. Dee Kesler is dat nietszeggende emotionele wrak met maatschappelijk aanpassingsvermogen die stilletjes overeind krabbelt. De ups en downs van het ouderschap, heerlijk herkenbaar allemaal. Een zoektocht naar inspiratie met een eerlijke start. Meer kun je nog niet verlangen, en meer zit er dus ook nog niet in.