The Young Gods
Data Mirage Tangram
The Young Gods maken in een grijs verleden al erg veel indruk met het zwaar onderschatte T.V. Sky, waarop ze elektronische noise met industrial soundscapes mixen. Net minder opgefokt dan hun tijdsgenoten, en misschien juist wel daardoor een stuk interessanter. Met de uitgerekte tracks leunen ze tegen jaren zestig psychedelica aan. Helaas hebben ze de pech dat het muziekklimaat op dat moment door de Amerikaanse grunge en andere hardere gitaarbands gedomineerd wordt. De Zwitserse eigenzinnigheid wordt zeker gewaardeerd maar levert ze een achterhoede plek op. Opvolger Only Heaven gooit er meer dance tussen, maar vervolgens wordt de aandacht voor dit drietal steeds minder. Na een stilte van bijna tien jaar zijn ze nu met het overtuigende Data Mirage Tangram weer terug aan het front. Ouder en wijzer richten ze tegenwoordig de aandacht op de opbouw en werken ze langzamer naar een climax toe. Het op korte termijn explosief knallen is er niet meer bij; verwacht geen hitgevoelige tracks als Our House, Gasoline Man en Skinflowers. Maar wat hebben ze dan anno 2019 te bieden?
Nou, meer dan genoeg! Zeer overtuigend belanden we in Entre en Matière in de wereld van ambient soundscapes. De evolutie van The Young Gods gaat terug naar de meer aardse klanken, en daar vanuit volgt het scheppingsverhaal van deze Zwitserse Goden. Waar God er blijkbaar zeven dagen voor nodig heeft, voldoet nu hetzelfde aantal minuten. Zorgvuldigheid is hier het codewoord, en wat zal dit met de juiste belichting live een prettige trippende ervaring zijn. De fluisterende Franz Treichler vocalen laten zijn gebleven veerkracht horen, waarop de aangename kenmerkende gitaarsamplers aansluiten. Door het trage verloop is er meer ruimte voor de sluipende dreiging. De beats van drummer Bernard Trontin nemen het over, maar de interruptie maakt daar onverwacht een einde aan. Een warmmakertje voor wat zal volgen?
In ieder geval nog niet bij Tear Up the Red Sky. Als een net geoliede machine komt deze met fusion voedende track op gang. Stroperig als een onvoltooid in ontwikkeling zijnde proces, het duurt drie minuten voordat het gewelddadige monster in werking komt. Het metaal geknetter geeft aan dat ze zeker nog niet afgeschreven zijn. Maar waarom vervolgens weer die rem er op? Het is namelijk zo heerlijk als ze tegen het eind weer vol in de versnelling gaan om in het rood te belanden. Dit is het geluid waarop de liefhebber wacht, al laten ze die kant nog maar minimaal horen. De pompende pulserende Figure Sans Nom postpunk donkerheid is met de zware bas en lichte synth klanken een typisch Cesare Pizzi product. Treichler loopt zich op de achtergrond met slecht verstaanbare spirituele vocalen warm. Een boxer welke zich voorbereidt om de ring te betreden. Hopelijk deelt hij incasserend een flinke linkse hoekslag uit. Hier staat daadwerkelijk iets te gebeuren, maar wanneer is dat moment er?
De rommelige Moon Above overgang krijgt een log optredende Trontin vervolg, die moeite heeft om de drums treffend te raken. Het is een cyberwestern aan rondzwevende geluidscollages die zich nergens aan hechten, maar het gitzwarte opgesloten bandgevoel wel triggeren. Voorheen grepen ze naar The Doors psychedelica terug, op All My Skin Standing is het experimentele Pink Floyd en de krautrock van Can aan de beurt. Moddervet als een bedwelmend moeras trekt het vanaf de eerste secondes volledig de aandacht. Op het moment dat je in een eindeloze trip wegzinkt, schudden hard scheurende gitaarsamplers je wakker en evenaren ze de Summer Eyes klassieker. Daarom tellen The Young Gods nog steeds mee, dit geeft hun eigenzinnige genialiteit weer. Het is eventjes afwachten, maar dan wordt je ook rijkelijk beloond. En dat zelfs zonder de aanwezigheid van de vocalist.
Nog nagenietend van deze aangename shocktherapie, ben je nog niet helemaal klaar voor het verdere verloop. Het zweverige You Gave Me a Name gunt je wel de kans om hier volledig van te herstellen, en net als bij Figure Sans Nom ligt de inspiratiebron in de wave van de jaren tachtig, zeker als hier nog fel gejaagde gitaarakkoorden aan toegevoegd worden. Dit is de spanning welke we in het eerste plaat gedeelte zo pijnlijk missen.Ook de Everythem onvoorspelbaarheid, opzuigend als een defect zuurstofapparaat sluit hier aangenaam op aan. De adembenemende Zwitserse landschaphoogtes met dodelijke kou en verborgen sneeuwwitte dieptes kunnen hiervoor centraal staan. Ergens in de verte is het onvoorspelbare lawinegevaar aanwezig. Ondanks de vele vraagtekens bij de eerste albumtracks, komen deze pioniers nog steeds tot indrukwekkende resultaten. De extra lagen laten zich bij meerdere luisterbeurten pas goed openbaren.