Het trio dat Boulder, Colorado een tijdje geleden voor Nashville verruilde, komen The Wood Brothers na Paradise weerom met een bijzonder werkstuk aanzetten. One Drop Of Truth groeide uit een meer experimentele benadering en vormt  hoewel op uiteenlopende locaties met verschillende producers tot stand gekomen een mooi geheel.

“The river takes the town”, zingt Oliver Wood  in het gelijknamige nummer, sluipende akoestische countryfolk balancerend  op de karakteristieke soepele contrabastonen van Chris Wood en nakend onheil aankondigt en ook Strange As It Seems blijft dicht bij de akoestische countryblues variant uit het  Zuiden met een cello op de achtergrond. Met snerpende slides, rudimentaire percussie en unisono chants van Sky High blijven we in de drassige regio van de Mississippi.

Happiness Jones werd geïnspireerd door een nieuwsbericht over de manier waarop de maatschappij omgaat met de krampachtige zoektocht naar geluk en de hardnekkige bestrijding van depressies met geneesmiddelen om zo een vals gevoel van geborgenheid en ‘geluk’ te creëren. Daarbij wisselt Chris Wood de melodieuze loopjes op de baskoorden voor een strakke ritmiek en onderbouwt dat nummer samen met het orgel van Jano Rix, die eveneens de drumsticks hanteert, met een funky backbeat.

Er wordt niet afgeweken van de vertrouwde aanpak met een rijk geschakeerd muzikaal spectrum waarbij zowat alle mogelijke rootsstijlen passeren. Zo komen The Wood Brothers onvermijdelijk dicht in de buurt van de verrichtingen van The Band met triple zangpartijen en inventieve muzikaliteit en interactie. Hoewel The Wood Brothers met One Drop Of Truth, in vergelijking met het vroegere werk voor een meer ingetogen benadering opteren, is er nergens sprake van een gemis aan intensiteit. In september zijn er concerten.