Wat een popplaat, wat een topplaat ook om er het jaar 2022 mee in te trappen. The Weeknd, a.k.a. de 31-jarige  Canadees Abel Tesfaye,  broze man met het gouden Michael Jackson-keelgat, steekt zijn vijfde plaat deze keer helemaal in het format van een jingelend radioprogramma. In de intro (en hij komt er verder nog in een paar interludes mee terug) laat hij op zijn fictieve Radio Dawn FM filmacteur Jim Carrey’s dj-stem ons al direct geruststellen. Samen hebben we lang genoeg in het duister gezeten, tijd nu om in het licht te komen en ons lot met open armen te aanvaarden. Na de nog bange nacht van The Weeknd’s laatste plaat After Hours komt dus na de quarantaine met dit Dawn FM blijkbaar een nieuwe dageraad eraan, mogen we hierbij zelfs pijnloze begeleiding verwachten… Of hoe met The Weekend’s radiouitzending ieders mogelijke weg naar vrijheid ook muzikaal kan worden onderstut. Tenzij het hier dan als vege dubbele bodem toch, heel misschien, alles samen, veel eerder… over warme palliatieve uitgeleide van een toch verloren leven zou kunnen gaan.

Nu, van Jackson gesproken, we krijgen hier  zeker geen Thriller-doorslag, maar hoe dan ook toch een zeer goed doordachte melancholische conceptplaat van een echt supertalent in songwriting, vol charme, soul, r&b en dus losjes volgesprokkeld met all-time synthpophits voor de mainstream. Neem bijvoorbeeld al die extended plaatversie van de à la Daft Punk discoknaller Take My Breath. Nostalgische jaren 80-beat met, vergeleken met de single, een toegevoegde intro en over een verlengde bridge tot het einde bijna zes bruisende minuten non-stop ambiance. Het erop volgende Sacrifice, coproductie met Swedish House Mafia, is gewoon even opwindende, stampende eighties elektrofunk.

In zijn duistere lockdown had Abel zich dus eerst teruggetrokken in onzekere, eenzame introspectie en kwam hij tenslotte naar buiten met een emotioneel album vol spijt en zelfrelativering, evenwichtiger verwachtingen en meer zin voor verantwoordelijkheid. We leren zo gaandeweg heel wat meer over zijn warrige persoonlijkheid en ervaringen die een mens voor minder grijs hoeshaar zouden bezorgen. Tegelijk nemen we door de ogen van die overbejaarde frontfiguur een duik in ‘s mans hervonden kijk op de wereld. Zo heeft het kristallijne Gasoline, bewerkt ook door de magische handen van geluidsman Oneohtrix Point Never, het over zijn vastklampen aan een parasitaire relatie als kruk voor een/zijn drugsprobleem.  Wat verder, in het intermezzo A Tale By Quincy, laat hij beroemde muziekproducent, de 88-jarige Quincy Jones aandoenlijk het hoofdthema van Dawn FM bevestigen, waar hij het heeft over problematische opvoeding en hoe dit uiteindelijk relaties met vrouwen en kinderen vergiftigt.

Here We Go… Again is ook Abel’s prille samenwerking met een hier heel wijs en bezorgd debiterende rapper Tyler The Creator. Overigens moet het Abel’s nieuwe vlammetje Angelina Jolie zijn dat hier opduikt in een kluwen van relationele overpeinsels. Verder evenzeer te ontdekken parels : het ruimtelijke How Do I Make You Love Me, het voor de dansvloer vrolijk pulserende Best Friends met Abel croonend over toxische seks onder vrienden of het wulpse I Heard You’re Married met Lil Wayne.

Aldus doet The Weeknd ons hier met altijd schone, supertoegankelijke melodieën op schitterende wijze een aantal barre hedendaagse realiteiten toch omarmen. De carrière van The Weeknd heeft een weg afgelegd. Weer is deze plaat met zijn immer overheerlijk flexibel stemgeluid en z’n uiterst gevoelige instrumentatie en arrangementen honderd procent efficiënt, maar ze is niettemin weer genoeg vernieuwingsdriftig. Ook is de afwerking van het vijftal producenten, w.o. nog niet genoemde Max Martin en Illangelo, vlekkeloos.  Dawn FM bevat zo meer dan voldoende vibes om er lockdowns, quarantaines en nog veel ander naars zeker al een voorjaar lang luchtig mee door te blazen. Desnoods ook maar even heel goed naar The Weekend’s louterende slotnummer, het gedicht ‘Phantom Regret by Jim’ (Carrey) luisteren. Of herluisteren tot de bewondering komt.  Vroege platina jaarplaat 2022!