The Waterboys hebben nadrukkelijk hun tweede jeugd gevonden. De periode tussen albums is met deze nieuwe release ingekort tot net iets meer dan een jaar waar de band eerder toch beduidend langere tijd nam tussen releases. Deze jaren én het thuis werken dat Mike voor de laatste twee albums Out Of All This Blue en Where The Action Is al deed, kreeg een ongewilde versterking door het corona virus en, als een kind zo blij en onbevangen, ging Mike gretig aan de slag met muziek.

Het enthousiasme van Mike spat van deze nieuwe release af: in een grote diversiteit aan nummers neemt Mike ons mee in waar hij muzikaal nu staat. We zijn inmiddels gewend aan het gegeven dat The Waterboys meer eclectisch klinken dan ooit. Dat eclectische is er met deze release zeker niet minder op geworden. Sterker, het album heeft hier meerdere malen zijn rondjes gedraaid en dat gebeurde zeer regelmatig met de gedachte: “Waar is de coherentie van dit album?” Tja, met een titel als Good Luck, Seeker is het misschien ook wel de boodschap aan de luisteraar. Zoekt en gij zult vinden wat voor u de boodschap van dit album is, wat voor u de samenhang tussen deze nummers is, wat gij erin hoort, dat zal voor u de waarde zijn. Openingstrack The Soul Singer biedt alles wat je op basis van de titel mag verwachten. Soul, man! Het swingt aan alle kanten. Met heerlijke blazers. En met panache gebracht: Mike heeft dat volop in huis en laat het er ook uit stromen. (You’ve Got To) Kiss A Frog Or Two is ontzettend ingetogen en sluit naadloos aan op de eerdere twee albums.

Low Down In The Broom  brengt The Waterboys van weleer tot leven. Natuurlijk, anno nu. Maar de traditional past zó bij de band. Misschien is dat ook wel wat maar al te geijkt als Waterboys klinkt. Met Dennis Hopper vangen we nog een keer de onbevangen kant van Mike. Een eerbetoon aan held Hopper met typische Mike Scott woordspelingen en een muzikale setting die gewoon heerlijk orgel mixt met een hiphop gevoel: ja, het werkt! Freak Street en Sticky Fingers hebben weer een geheel eigen karakter waarna Mike (voor een tweede keer, eerder al in 1997) het Kate Bush nummer Why Should I Love You? vertolkt. Destijds was het nummer een samenwerking tussen Kate en Prince: hij was alleen gevraagd om de achtergrondzang te doen, maar toen hij het van Kate ontving, kreeg het nummer meer dan alleen zijn stem. Als je het nu hoort, proef je de Paisley sound er volop in. Mike heeft zijn eigen versie van 1997 bewerkt en samengevoegd met nieuwe elementen. Een reis door de tijd en het consequent aan de slag gaan met muziek als bewijs van hoe Mike nu aan het werk gaat. Met op het einde bijna het oproepen van het dubbele gitaargeluid zoals we dat kennen van de beste hardrockband die Ierland ooit voortbracht. Bedoeld? Onbedoeld? Typisch Waterboys anno 2020.

De diversiteit is groot, de band put uit hiphop, soul, rock, funk en soul; op zich is er na de laatste twee releases niemand meer die daarvan opkijkt, alhoewel zelfs de meest doorgewinterde Waterboys liefhebber wel zeer aandachtig moet luisteren naar The Golden Work om er zijn of haar favoriete band in te herkennen. Een volstrekt eigenzinnig album, dat is het zeker. En misschien zit daar dan juist wel de coherentie in: Mike maakt de muziek die hij wil maken en doet dat ook op zijn voorwaarden. Hij heeft er lol in, haalt er energie uit. Zo heeft hij ook het tweede deel van het album gemaakt. Juist omdat het tweede deel van het album, in de woorden van Mike, kant B, voor een belangrijk deel spoken word is, in plaats van zang. Voor Mike een genot omdat hij zich niet hoeft te richten op het binnen kaders schrijven en daar binnen te blijven. De band deed dat eerder in individuele nummers én dan werkte dat zeker.

The Return Of Jimi Hendrix, op Dream Harder uit 1993 is daar een voorbeeld van. Zeker in de live setting paste dat uitstekend bij elkaar. De basis van dat oude nummer vormt nu ook de ruggengraat van het eerste spoken word nummer op Good Luck, Seeker. Mike nam zijn eigen tekst voor de binnenkant van A Rock In The Weary Land (2000)  en de voordracht daarvan tegen de achtergrond van het eerder genoemde nummer werd nu de single My Wanderings In The Weary Land. Duurzaamheid gegarandeerd bij The Waterboys, van twee eerdere nummers één nieuw nummer maken, dat is de band goed gelukt. En met de escapades op de fuzz fiddle van Steve Wickham en zijn eigen gitaarspel komt het met dat nummer zeker ook goed in live settings.

Hier zijn het echter meerdere nummers achter elkaar waarin het spoken word is dat de klok slaat. Goed, er zit variatie in de muziek én Mike wisselt de manier waarop hij de teksten spreekt, af. Het is niet allemaal de opzwepende en soms jagende stem van My Wanderings In The Weary Land. Postcard From The Celtic Dreamtime brengt een beduidend rustiger sprekende Mike. En het titelnummer, een bewerking van een omgekeerde instrumental van The Unthanks, brengt Mike in zijn stem met humor. De tekst evenwel, als alle andere op deze tweede plaatkant, met een min of meer spirituele zoektocht als onderwerp. Gebaseerd op diverse Engelstalige schrijvers is dat een terrein waar Mike zich helemaal thuis voelt.

Gelukkig is die variatie in het gesproken woord er wel. Het is gek hoe je het kunt ervaren: de notie dat de laatste nummers, de tweede albumkant spoken word was, dat vraagt om een open houding als luisteraar. En onwillekeurig is er de gedachte: “Was het geen gemakzucht van de Schot Scott?” Wanneer je de tijd neemt om het hele album te luisteren en misschien echt wel met even het idee van een knip tussen de twee kanten, een korte pauze als het ware om de plaat om te draaien, of misschien doe je dat wel echt, dan is het eindresultaat, het album als geheel beter te vangen, beter te begrijpen. Ja, het album is een geheel, maar wel duidelijk bestaande uit twee delen.

Wat Mike en The Waterboys met dit album doen, dat was eigenlijk al wat hij aangaf in dit tweedelig interview uit 2017: vernieuwen, onbevreesd zijn, onverschrokkenheid. Wat de wereld er ook van mag vinden, dit zijn The Waterboys 2020. Het derde deel van een reeks albums die vooral werden gemaakt door Mike vanuit huis, met een computer als stuurhut en de strakke band op afstand werkend. De band, met toevoeging van een extra gitarist, dezelfde als bij het vorige album. Een dergelijke continuïteit is lang te zoeken geweest bij The Waterboys. Dit is een album dat het je als luisteraar niet makkelijk maakt om het in één keer te verhapstukken, dat misschien nog het meeste van de drie recente albums je aan het denken zet, dat je vraagt je open te stellen voor de muziek en waarvan je dan, na de nodige luisterbeurten, toch tot de conclusie komt dat het zijn charme heeft. Minder tijdloos misschien dan andere werken van de band, maar toch zeker ook lang niet slecht. Een album dat wat van je vraagt voor je het kunt doorgronden. Niet voor iedereen toegankelijk, onnavolgbaar en daarmee onbetwist The Waterboys.