Kun je je The Waterboys voorstellen zonder het magische vioolgeluid van Steve Wickham? De drie laatste albums lieten de begaafde violist sporadisch nog wel horen, maar eerder dit jaar kwam het bericht dat zijn magie niet meer op de bühne te horen zou zijn. Andere prioriteiten zijn er voor hem zoals zijn band uit Sligo, No Crows. Laat je de laatste albums de revue nog eens passeren, dan kun je je ook voorstellen dat de manier waarop het geluid van de band zich ontwikkelde, minder en minder ruimte liet voor zijn fantastische spel. En, daar kunnen we kort over zijn, dat is op All Souls Hill, bepaald niet anders. Je zou willen dat je het geluid van Steve mist maar het geluid dat de band hier laat horen staat nog verder weg van de koers die de band in de jaren Achtig aanhield dan zelfs de voorgaande trilogie.

Opener en titelnummer All Souls Hill brengt ons meteen in het mysterieuze universum dat Mike samen met zijn band en producer Simon Dine voor ons schildert. Vervreemding, rock, soul, geluidstapijten en een geestdriftige Mike die naast spoken word niet alleen de god Pan terugbrengt maar ook de eindigheid van het leven kortweg schetst: “All may change in the blink of an eye.” Een memento mori dat net zo makkelijk carpe diem in zich draagt: dat zit in de riff van de gitaar, dat zit in de soul van het nummer, dat zit in de zang van Mike en de geweldige back-up zangeressen.

Dine is geen onbekende voor de band; de band werkte al met hem samen op  Where The Action Is uit 2019. Hier wordt de samenwerking hernieuwd en dat leidt tot een album dat zomaar meer coherent klinkt dan zijn drie directe voorgangers waar naast het eerder genoemde Where The Action Is, ook Out Of All This Blue (2017) en Good Luck Seeker (2020) toe gerekend mogen worden.

De voorgangers waren misschien alle drie meer eclectisch stuk voor stuk maar het is alsof Mike hier het beste uit de voorgaande jaren in één mix heeft gestopt samen met Simon Dine en een bruisende mix van soul, blues, folk, beats uit trip hop en hip hop heeft gedistilleerd die het geluid van The Waterboys anno 2022 laten klinken zoals het is. Beter dan dit wordt het niet, zou de gedachte kunnen zijn. Laten we daar eens op inzoomen.

Na de opener wordt de bijl meedogenloos gezet aan volgens Mike de wortel van het kwaad in de Republikeinse partij in de Verenigde Staten, Donald Trump in The Liar. Een geweldige beat, heerlijke achtergrondzang, heerlijke geluidstapijten op de achtergrond en een overduidelijke verwijzing naar de bestorming van het Capitool op die historische 6 januari; met geluiden van de bestorming eraan toegevoegd en wat een geweldig geluidsspektakel is er van dit nummer gemaakt. Ook in de kleine details gebeurt er veel: prachtige basloopjes, de scheurende gitaar die dwars door het nummer snijdt. En luister toch eens naar het einde van het nummer. Mooi!

Mike weet ouwe getrouwe fans weer aan zich te binden met het fraai intieme The Southern Moon. Zo kennen we zijn schrijven, zo kennen we zijn zingen, maar ondanks dat de Keltische geest die je misschien nog zou verwachten wellicht ver weg is in dit nummer, is het erg genieten, wederom door wat de band laat horen, maar ook door het subtiele klankentapijt dat de achtergrond van het nummer vormt.

Blackberry Girl zet wederom eens een dame centraal in een nummer van The Waterboys. Hier veel meer de vraag hoe ze heet, al dan niet Johnny, maar ze wordt vooral gekend en herkend als Blackberry Girl. The Waterboys swingen hier gewoon heel stevig 2022 in en laten horen dat ze ook nu nog mee kunnen met de jongste artiesten. Althans, zo lijkt het dan toch.

Met Hollywood Blues onderscheidt Mike zich weer eens als songwriter. Zijn zanglijnen en teksten, het moet gezegd worden, ze staan gewoonweg als een huis. Ook hier is het zaak vooral eens met de hoofdtelefoon te luisteren. Je kunt er niet omheen dat Mike zijn liefde voor zekere Britse bands in dit nummer heeft ingebakken, maar met deze zanglijnen en die prachtige saxofoonsolo van Pee Wee Ellis in dit nummer, staat het vooral als een huis. Heerlijk ook die achtergrondzang hierbij! Liedjes schrijven, laat Mike Scott maar schuiven. Als de liedjes zo mooi zijn, dan mag hij nog lang actief blijven.

In My Dreams is Mike die ons meeneemt in de beleving van zijn dromen. Vliegen, dat kon hij altijd al in zijn dromen én vooral ook het voorkomen van muzikanten in zijn dromen, dat is ook een mooi magisch moment in het liedje. En hoe hij het doet, samen met Simon Dine, de elektrische gitaar zo inpassen in een nummer met een zalige beat, daarin klinkt het echt wel alsof de productiekwaliteit van de vorige drie albums in één keer wordt overtroffen. The Waterboys anno 2022, zó wil Mike gewoon dat ze klinken.

Je moet het durven, je moet het kunnen, grote nummers coveren. En dat durft Mike best. Hij neemt Once Were Brothers van Robbie Robertson en zet het naar zijn hand. Het mag er meer dan zijn. En verdorie, het past hier ook weer precies in de volgorde van het nummer. De overstap naar een meer Amerikaanse sound heeft wel vaker twijfel opgeroepen, maar het is alsof het hier niet meer zo nodig moet, alsof het de band en hun leider nu erg vanzelf afgaat en het klinkt verre van verkeerd. Sterker, hier past het gewoon erg goed. Deze uitvoering van het nummer staat als een huis.

Here We Go Again was al een vroege release van het album. Prachtige clip en een nummer dat schetst hoe het lijkt alsof we steeds hetzelfde meemaken, keer op keer op keer. En dat in deze maar al te roerige tijden.

De band zet daarna ook Passing Through naar hun hand en doet dat met deze oude klassieker zeer gepast. Er is aandacht voor het authentieke van het nummer en Mike brengt het nummer naar het hier en nu door zelf tekst aan het origineel toe te voegen. Het nummer gaat over de grens van 9 minuten heen, maar het is vooral genieten geblazen van het nummer en van hoe de band en Mike het hier neerzetten.

The Waterboys zijn terug. Van niet zo lang weggeweest deze keer. Maar wederom met een album vol met geslaagde nummers. En met zomaar een album dat coherent klinkt, waar de band zijn draai heeft gevonden én waar de samenwerking met Simon Dine leidt tot een zeer prettig klinkend album waar Mike zijn muzikale voorkeuren weet te koppelen aan zijn politieke voorkeuren en dat alles in negen zeer geslaagde nummers. Vanzelfsprekend gaan we Steve Wickham missen tijdens de live optredens van de band maar het belooft toch interessant te worden om te zien hoe een live show van de band er anno 2022 uit gaat zien én hoe het dan gaat klinken. Wordt het een zegetocht voor de latere jaren van de band met slechts enkele nummers uit het verleden of een mooie balans tussen hier en nu en toen? Hoe het ook zij, als The Waterboys hun catalogus op deze wijze blijven uitbreiden, staat ons nog veel moois te wachten. Zoals ook dit album laat horen, je kunt meer nummers over de maan schrijven. Erg fijn album!