In 2011 trok The War On Drugs op indrukwekkende wijze de aandacht met Slave Ambient, een plaat vol kosmische Americana en rootsrock die de band terecht wereldwijde aandacht opleverde. Adam Granduciel, creatief brein achter The War On Drugs, realiseerde zich bij het maken van de opvolger dat de verwachtingen hooggespannen waren en hij niet meer vanuit de luwte kon werken. Na een lange periode van vertwijfeling, isolement en opnamen op verschillende locaties, kreeg de nieuwe plaat dan toch gestalte.

Een relevante albumband zijn, dat is wat Granduciel voor ogen heeft. Met Lost In The Dream voegt hij in ieder geval een nieuw hoogtepunt toe aan zijn discografie. Het is een plaat die de deuren wijd opengooit, het gaspedaal intrapt en op gepaste momenten tot rust komt. En dat grotendeels in een weids Amerikaans landschap.

Lost In The Dream draagt de erfenis van de grote Amerikaanse songschrijvers Bob Dylan, Bruce Springsteen en Tom Petty op zinderende wijze uit. Het unieke aan The War On Drugs is dat Granduciel die klassieke rock vervlecht met elementen uit de synthesizerpop en krautrock. Ook epische muziek uit de jaren tachtig, zoals die van The Waterboys, waart rond op Lost In The Dream.

Zo is er de luisterrijke, elegant voortsnellende opener Under The Pressure, refererend aan Granduciels vastloper in het vorige jaar, met een pianomotief dat straalt in zijn eenvoud. Strakke motoriek, het vormt regelmatig de basis onder Granduciels weelderige en gloedvolle songs. Dit geldt voor de pittige single Red Eyes, waar saxofoon en synthesizers de muziek een eigen atmosfeer geven en voor An Ocean In Between The Waves; donkerder en desolater; we horen Granduciels weemoedige bespiegelingen over een loeistrakke beat, omgeven door fraaie, smaakvol gedoseerde klanken uit het gitaararsenaal van de band. Burning is een ander staaltje opzwepende breedbeeldmuziek, aangejaagd door wederom een sterke zanglijn. Hier waait soms ook een Engelse wind, uit de hoek van The Chameleons en New Order maar het is toch bovenal Bruce Springsteen die hier op fraaie wijze wordt aangehaald.

Al deze uptempo hoogtepunten worden aaneen geregen door uitgesponnen ballads en een enkele instrumentale trip die het album mooi in balans houden. Het uit het leven gegrepen relatiedrama Suffering lijkt wat voort te kabbelen maar wint aan kracht door prachtige effectvolle gitaren en de juiste hooks. Ook het afsluitende In Reverse heeft die langzaam aanzuigende werking.

The War On Drugs bereikt op de sleutelsong Eyes To The Wind grote hoogten: een memorabele, warm kloppende, klassieke track waarmee Granduciel zich in de stijl van Bob Dylan definitief lijkt te scharen in de canon van belangrijke Amerikaanse songschrijvers.

Adam Granduciel noemde Lost In The Dream ‘meer een bandalbum’. Dit bandaspect is niet direct hoorbaar op deze plaat maar live zal de rol van zijn bandgenoten ongetwijfeld groter groeien en zullen de songs verder evolueren in een ruwer jasje. Lost In The Dream is een plaat waar hoorbaar flink aan gesleuteld is, voornamelijk door Granduciel zelf die de veelal lange songs zoveel mogelijk atmosfeer wilde meegeven. Op het podium kan de band hier nog flink mee experimenteren.

Het is regelmatig raak op dit derde album van The War On Drugs. En als het raak is, dan is het ook flink raak. Lost In The Dream is een plaat die onder de huid kruipt maar ook nieuwe vergezichten opent en kan nu al gezien worden als een van de hoogtepunten van het jaar.