In de periode dat Americana en folk steeds meer met elektronica beginnen te rommelen en hiermee een jonger publiek aanspreekt, doet Adam Granduciel iets wat tot dan toe weinig wordt toegepast. In plaats van een futuristische plaat af te leveren, zoekt hij met Lost In The Dream de heimwee van vroeger op. Door Amerikaanse muzikale helden te koppelen aan wat er op dat moment aan de andere kant van de oceaan gaande is, beantwoordt hij de nostalgische gevoelens van zijn leeftijdsgenoten.

Hiermee bevindt hij zich op het pad van de veramerikaniserende Fleetwood Mac, wiens Tango In The Night in alle opzichten hoorbaar is. De emotie beperkt zich niet alleen tot die doelgroep, maar raakt ook de bezitter van die oude met Roxy Music, Dire Straits en Bruce Springsteen gevulde vinyl platenkast. Hij brengt twee generaties muziekliefhebbers dichter bij elkaar, waardoor deze elkander beter leren te begrijpen. Voor de een is het retro eighties, voor de ander is het de muziek waarmee hij is opgegroeid.

Juist dat onderscheid verwatert als hij vervolgens A Deeper Understanding in elkaar zet. Hierop experimenteert hij dus wel, al is het in lichte mate, met elektronische snufjes. Het is net wat minder puur en organisch. Ondanks dat het album verder prima op de voorganger aansluit, is het een forse stap terug. Dat de songs verder uitstekend in elkaar zitten bewijst hij nu wel op Live Drugs. De nadruk ligt hier vooral op het Lost In The Dream succes, al vormen de latere tracks nu veel meer een geheel en revancheert The War on Drugs zich hiermee voortreffelijk.

Het verlangen naar andere tijden krijgt nu een extra dimensie vanwege het hele Corona gebeuren. Dat we een klein jaar geleden nog probleemloos en niets vermoedend concerten bezochten lijkt ondertussen al een eeuwigheid geleden. Een ingecalculeerde tactische zet die de armoede van een festival loos jaar enigszins goed maakt. Door het opzwepende drumintro van Charlie Hall in An Ocean Between The Waves besef dat The War on Drugs veel meer is dan het magistrale lang uitgerekte gitaarwerk van Adam Granduciel. Live komt de band beleving sterker tot zijn recht. Ook bassist David Hartley staat dan op gelijkwaardige hoogte met de schuchter zingende frontman. Het publiek wordt tekstueel direct geconfronteerd met de opoffering die het rondreizende muzikantenbestaan met zich meebrengt.

Run away, I’m a traveling man
Been working every day

Dit wordt later nog door de eenzaamheid van koude hotelkamers vervolgd, en de condens van de achter een beslagen raam verschuilende maan die zich steeds weer op een andere plaatst als stille toeschouwer opdringt. De kern van een liveregistratie samengevat in een paar toepasselijke zinnen. Adam Granduciel roept een minder diepe emotie op met Accidentally Like A Martyr dan de croonende eigenaar Warren Zevon, en geeft er zowat een gospeltwist aan. Gelukkig doet hij hiermee geen afbreuk aan de oorspronkelijke versie door er juist voor te kiezen om niet krampachtig het origineel te benaderen. Toch valt deze wat uit de toon tussen de veel sterkere eigen composities.

De treurende saxofoon van Jon Natchez in Strangest Thing is nog een voorbode van wat je kan verwachten. Gezamenlijk met de desperate mondharmonicaklanken verzorgen ze het verstillende outro van Thinking of a Place. Op het ultieme hoogtepunt Eyes to the Wind introduceert Adam Granduciel zijn eigen E Street Band, een vergelijking welke zeker in het technisch in perfectie gespeelde eindresultaat op gaat waarbij die kenmerkende saxofoonblazen en harmonicapartijen van werelds beroemdste begeleidingsband hun stempel drukken.

Ondanks dat het opnames van verschillende concerten betreft, loopt het allemaal feilloos in elkaar over. Tegen het einde aan klinkt het productioneel allemaal veel helderder en krachtiger. Zo hebben Under The Pressure en In Reverse met de zwaar echoënde gitaren absoluut raakvlakken met de sound waarmee Bruce Lampcov Simple Minds op hun jaren tachtig monument Live In The City Of Light trakteert. Juist deze spannende aanpak zorgt ervoor dat de aandacht tot aan het einde toe gewaarborgd blijft. Een mooi staaltje aan vakmanschap van Adam Granduciel en Dominic East.