The Wallflowers
Exit Wounds
Ergens in de tweede helft van jaren negentig zag ik de The Wallflowers in De Brusselse Botanique die in het zog van Bringing Down The Horses ook in Europa tourden. Er volgden met steeds langere intermezzo’s nog enkele langspelers met een wisselende muzikanten line-up. The Wallflowers werden meer dan ooit het project van Jakob Dylan, een muzikale uitlaatklep voor de getalenteerde zoon van Dylan als er weer een bundeltje songs klaarliggen die een meer dynamische, rockende bandbenadering vragen. Ondertussen is Jakob de enige overblijvende van de originele line up en bijna tien jaar na de voorganger Glad All Over is er terug nieuw werk van The Wallflowers. Voordien was er ruimte voor zijprojecten na de solo-uitstapjes Seeing Things en Women + Country waarbij de akoestische roots werden opgezocht.
Echo’s in The Canyon is een documentaire waarin Jacob muzikanten opzocht die het creatieve broeinest Laurel Canyon bevolkten en vanaf de tweede helft van de jaren zestig vanuit L.A. de elektrische countryfolk populariseerden. Naast gesprekken met de betrokken artiesten als Jackson Browne, Crosby, Brian Wilson, Stills en Nash, Roger Mc Guinn was er het laatste interview met de betreurde Tom Petty. Tussendoor De jonge Dylan interpreteerde samen met generatie genoten als Beck, Cat Power en Norah Jones en klassiekers uit de glorieperiode.
Exit Wounds sluit mooi aan bij die nostalgische trip, met hulp van producer en multi-instumentalist Butch Walker en een bevriend muzikantenclubje wordt een fijn rootsspectrum gecreëerd dat aan de verrichtingen van Tom Petty’s Heartbreakers herinnert. De interactie tussen het warme zuigende orgelwerk en de gitaren van Dylan, Walker en de eveneens bij Jackson Browne actieve Val McCallum en het hechte teamwerk van de ritmesectie trekken vanaf Maybe Your Heart’s Not In It No More de aandacht met een in gloedvolle Americana sound ondergedompelde roadsongs.
In de opener horen we Shelby Lynne op de achtergrond. De enige op de gastlijst naast de backingband. De zangeres is eveneens aanwezig in het harmoniërend koortje dat I’ll Let You Down (But Will Not Give Up) kleurt. Het duet Darlin’ Hold On waarin Lynne prominent aanwezig is, blijft meteen hangen, evenals een donker dreigend met rockende gitaren en hamerende piano opgebouwde Who’s That Man Walking’ Round My Garden.
De afsluiter blijft na enkele beluisteringen mijn persoonlijke favoriet, geen uitzonderlijke noch verrassende toestanden maar een verzameling oerdegelijke songs van een van een zelfbewuste muzikant voor wie na drie decennia de ambitie om in een grootse rock’n roll band te figureren binnen het bereik komt.