Het heeft zes jaar geduurd voordat de dame en heren van The Walkabouts een nieuwe plaat uitbrachten. Naar eigen zeggen komt dat omdat andere dingen in het leven hun volledige aandacht vroegen. Daarnaast was de band van mening dat, na het album Acetylene, een nieuwe weg ingeslagen moest worden. Deze weg moest een eigen idee worden, een eigen doel hebben, een eigen helderheid ontwikkelen en het moest de moeite waard zijn om voor te vechten. En dat idee was ongrijpbaar, tot op een dag zanger Chris Eckman met zijn jeep in de Sahara reed en er de woorden Travels In The Dustland in zijn hoofd vormden. Toen hij terugkeerde naar huis besloot hij om een nieuwe plaat te maken genaamd Travels In The Dustland. Van daaruit ging het balletje rollen: hij schreef nummers, zat met zijn band in de oefenruimte en uiteindelijk was het in november 2010 tijd voor de opnamen. De band werkte aan de cd in een studio in Seattle en pas in juni 2011 werden de laatste details toegevoegd. Na zes jaar stilte mag het resultaat er dan ook zijn.

Travels In The Dustland is een bijzonder album dat emoties oproept waar niet echt een vinger op te leggen is. Dat is ook precies de bedoeling van deze plaat. The Dustland is namelijk een verzonnen plaats van zanger Chris Eckman ergens in Amerika, wat zich gedraagt als een echte plaats met verschillende karakters die in en uit de liedjes lopen, maar het meest belangrijke karakter is het landschap zelf: zijn uitgestrektheid, de eindeloze luchten, de schaarste, zijn verborgen mogelijkheden en zijn ruige doodlopende wegen. En zo klinkt het ook. Duister, grimmig, sluimerend, hypnotiserend lang, maar toch heel prettig. Het is vooral een rustig en melancholiek album, dit komt niet in de laatste plaats door zangeres Carla Torgerson. Haar mooie ietwat hese stem en de zachte melodieën maken de nummers waar zij de zang voor haar rekening neemt bijzonder sfeervol. De songs waarin Chris Eckman de zang doet zijn over het algemeen steviger van aard en klinken vaak wat grimmiger. Maar wanneer de twee samen zingen is dit een prachtige combinatie van ruwheid en een fijne helderheid die heel goed bij elkaar passen en die de liedjes een extra lading geven.

De nieuwe plaat klinkt totaal anders dan zijn voorganger Acetylene die vooral wat harder, steviger en rockender was. Wel is er af en toe een kleine verwijzing te vinden naar de ‘oude sound’ van de band met nummers als Soul Thief, Thin Of The Air en Rainmaker Blues. Ook het instrumentgebruik is ietwat veranderd: je hoort nog steeds gitaren, drums en toetsen, maar op de titeltrack The Dustlands is ook een vibrafoon en een trompet te horen.

The Walkabouts hebben lang op zich laten wachten en dat is in dit geval maar goed ook. Als de band dat niet had gedaan was deze plaat waarschijnlijk nooit zo buitengewoon sterk geweest. Travels In The Dustland is een afwisselende schijf die compleet overtuigt en waarbij de sterke kanten van de muzikanten goed naar voren komen. Een prachtplaat!