Rock, eigenwijs, heerlijk dansend op de beleving van de jaren zeventig, alsof alle tussenliggende jaren met een knip van de vingers van Tita Tovenaar of zijn dochter er helemaal niets toe deden. Althans, dat hoor je terug in het geluid van The Vintage Caravan die je met hun muziek meenemen in de teletijdmachine van die andere geleerde jeugdheld, professor Barabas. Ja, wis en drie, de ervaringen van liedjes schrijven van al die tussenliggende jaren hebben de mannen misschien wel bestudeerd, maar hoe fris en vitaal klinkt de band op dit Monuments, alweer hun vijfde album. Hoewel ze nog maar net zo’n 23 jaar oud zijn, weten de mannen je inderdaad mee te nemen naar de jaren Zeventig. Het trio voegt een dosis puntigheid aan het klankbeeld toe, ze sluiten hun instrumenten aan en trappen af.

Om te beginnen heeft de band in bandleider Óskar Logi Ágústsson een uitstekende gitarist en zanger in huis en verdorie, wat kunnen de mannen een nummers schrijven! Whispers, anders dan de naam doet denken, knalt snoeihard je speakers uit. Heerlijk opzwepend, voortstuwend en zo gedreven alsof ze net zelf bij een optreden van een van de hardrocksensaties uit de jaren Zeventig zijn geweest én die impuls willen vangen. Of ze dat lukt? Zeker wel! De opener begeestert, pakt je bij je kladden, je lurven of waar je dan ook maar gepakt wil worden en geeft je een gevoeglijke trap onder je zitvlak. Op! Op! Op! Dat voel je wel. “Sweet nothings?” Dat zal best, maar het komt wel binnen. En dan die heerlijke solo van de IJslander. Heel, heel even roept die de gedachte op aan de meester van de Flying V die ook zo heerlijk in het wilde weg kon en, par bleu, kan soleren.

Crystallized begint spannend en ontspannen tegelijk. Het loopje is ontspannen, maar je voelt dat er iets aan zit te komen. Wat een geestdrift en wat doet de speelsheid en schijnbare ongepolijste aanpak ook denken aan de jaren Zeventig en hoe er toen rock werd gemaakt. Maar schijn bedriegt: het nummer is namelijk tegelijkertijd retestrak geschreven en gespeeld. Hier de risico’s beschreven van het alledaagse verblijf als toerist in IJsland. Bedenk je dat je wel eens last kunt hebben van wat het licht met je doet. Mooie ontwikkeling van het nummer en weer is er zo’n vloeiende solo van Óskar. Volop genieten voor liefhebbers van de betere rock!

Can’t Get You Off My Mind gooit er andermaal de beuk in. De jongens weten wel hoe ze mensen moeten aansporen, hoe ze beweging in gang moeten zetten. En ook dit klinkt weer als een klok. De band laat horen dat je, ondanks een fascinatie voor retro geluid, heel nadrukkelijk jezelf kunt zijn als rockband. Hardrock dood? Niets is minder waar. Hardrock niet inspirerend? Tijd om Monuments in je speler of erop te leggen én rondjes te laten draaien. Dit is een album dat aanprijzing feitelijk niet behoeft: de muziek doet het werk echt zelf wel. De ritmesectie van de band houdt je aandacht er volkomen bij als de gitaar en zang dat eens niet zou doen, maar, ja, die gedachte, die kun je al ver van je houden, want de stem van Óskar is gemaakt om te rocken. Dark Times  is misschien wat eenvoudiger van benadering, maar met de volumeknop op 11 is dit gewoonweg genieten.

Óskar, Alexander Örn Númason, op bas en achtergrondzang en drummer Stefán Ari Stefánsson maken het zichzelf niet alleen maar makkelijk en rockend in hun muziek. This One’s For You schreef Óskar naar aanleiding van het overlijden van zijn broer in 2018. Je hoort al in deze studio-uitvoering wat het voor hem betekent om het nummer te zingen. Met de emotie die zo overweldigend bij het nummer hoort, kun je je afvragen of we het ooit live gaan horen. Of je als zanger je emotie zo op het podium kunt brengen, dat blijft een heel persoonlijke afweging. Hoe je het ook wendt of keert, het is een prachtig nummer en dus geen niemendalletje.

Forgotten zal velen onwillekeurig doen denken aan het openingsnummer van Machine Head van Deep Purple. Gelukkig beperkt zich die overeenkomst tot de riff in de opening want het nummer staat verder geheel op eigen benen. De band heeft het ook niet nodig om zich te spiegelen aan helden van weleer want hun eigen geluid heeft karakter en zet je in beweging. En dat is iets dat Forgotten zeker doet. Stefán haalt het beste uit zijn drums, durft te stuwen, durft ook de ritmes de ritmes te laten zijn en zo een zekere swing te geven aan het geluid van de band. Geen tot aan het plafond gestapelde dubbele basdrums maar een drummer waar je de gretigheid en het spelplezier aan af hoort. Een nummer dat handelt over hoe kinderen vroeger, met een chronische ziekte, werden achtergelaten in klinieken, overgelaten aan hun lot en ver weg van hun families. Heftige kost, door de band omgezet in een stevig nummer dat ook meer dan genoeg variatie kent. Ook hier weer geweldig gitaarspel van Óskar. En werkelijk een topnummer alles bij elkaar.

De nummers die daarna volgen houden de boel nog even goed onder stoom. Dat is deze karavaan wel toevertrouwd. Maar ze bewaren nog een troef voor het laatst. En dat is het nummer Clarity. Ook gewoonweg weer een knaller van een nummer, maar wel met een rustige opbouw om gewoon heerlijk naar een climax over te gaan. Schitterend! Er zijn meer bands die in 2021 je meenemen in een teletijdmachine maar samen met jou eruit stappen, zeker hun eigen invloeden van nu meenemen en dat vertalen in heerlijke muziek, dat doet niet elke band even goed. The Vintage Caravan heeft zich de kunst eigen gemaakt oud en nieuw met elkaar te laten versmelten zonder dat het als een gimmick voelt. Heerlijke stevige rock, hier en daar gekruid met psychedelica, daar een vleugje blues, dan weer wat progressieve elementen toe gevoegd en zie daar het recept voor Monuments. Heerlijk als je rock meer mag zijn dan alleen maar rechttoe rechtaan. Warm aanbevolen voor liefhebbers van rock met hart en ziel!