Succes is een relatief begrip en dat kan je het beste volledig uitbuiten. The Vices werkt er vanaf hun debuut Looking for Faces hard aan om hun underground status te ontvluchten. Gelukkig blijft de zelf reflecterende Floris van Luijtelaar met beide benen goed geaard op de grond staan; daar gaat het bij de Nederlandse artiesten vaak fout. Door een arrogante attitude tegenover het publiek laat het publiek een band dan hard vallen. De nuchtere Groningers beseffen dat ze van het publiek afhankelijk zijn. Door die open houding neemt niemand het hen kwalijk dat ze rond de releasedatum naar de Verenigde Staten vertrekken. Of zoals ze het zelf treffend in Gold verwoorden, als het op papier klopt, dan kan je voor het meest haalbare gaan. Voordat je het weet staat er weer een andere hype klaar waar de ogen op gericht zijn; alleen door hard te werken houd je dat constante niveau vast.

Het gaat goed met de indierockers. De interesse vanuit het buitenland is na het verschijnen van hun tweede album Unknown Affairs alleen maar toegenomen. Ze flikken het voor de derde keer, The Vices is een band waar we behoorlijk trots op mogen zijn. Nederlanders hebben over het algemeen een aversie tegen roem, dus laat ik het afzeiken maar eens zijn. Ja, die gunfactor is van groot belang, en het is mooi dat we over de grenzen meetellen. Geen wijzend prekend vingertje meer, zullen we dat afspreken? The Vices haalt het beste uit de gouden indiepop jaren naar boven en met Charlie Andrew van Alt-J als producer kan er weinig mis gaan. Dus alles loopt op rolletjes? Nou, dat is ook weer niet het geval. Unknown Affairs komt door een strak concept tot stand, doordacht en uitgewerkt. Hierdoor verdwijnt de spontaniteit wat naar de achtergrond en het is vooral de opzet om nu weer wat losser te spelen.

Dat ze stevig kunnen rocken weet men ondertussen wel, de winst zit ’em in het minder doordachte. En toch voegen ze weer genoeg nieuwe verbredende dimensies aan hun geluid toe. Het bewijs leveren ze direct al bij opener en titelstuk Before It Might Be Gone. Na het dromerige hallucinerende intro schakelen ze met gemak naar het bekende The Vices geluid over, blijft Jonathan Kruizenga lekker psychedelisch soleren en zorgt Simon Bleeker met zijn stuwende bas voor een onderhuids funkavontuur. Verwacht ook zeker niet dat Mathijs Louwsma zijn complexe drumpartijen afzweert, die eigenzinnige drive staat nog steeds op de voorgrond.

Dromerig, ja je leest het goed. Vooral in deze tijd is het fijn om te blijven dromen en om die dromen te verwezenlijken. Het funkende The Vices durft zwoel funky te zijn. Wat is Gold toch weer een heerlijke gejaagde postpunk track? De sexy koortjes die ook in de laidback sound van How Does It Feel zo domineren maken het verschil. Noem het gerust slaapkamerrock en dat mogen ze best als een groot compliment oppakken. De liefde doet het altijd goed en The Vices is zo’n typische band die alles in het werk stelt om ook de vrouwelijke luisteraar tevreden te stellen. Lovers Eyes werkt niet naar een hoogtepunt toe, maar blijft lief teder en beminnend.

Mannen houden in het algemeen van het hardere stevige werk en ook die komen zeker niks tekort. Wrong Ones is een stuiterende adrenalinekick en ook Shaking Shoulder tast het maximale vermogen van de versterkers af. Het How Does It Feel falen in de liefde is vergelijkbaar met het falen in de muziek. Het is een kwestie van compromissen afsluiten, elkaar in de waarde te laten. Daarom klinken de The Vices platen ook zo gevarieerd. Zonder wederzijds respect geen groei, zonder een veelzijdige inbreng geen eigen identiteit. Maar eerst Amerika volledig plat spelen, daar ligt nu de eerste prioriteit.