The Venus Fly Trap, niet te verwarren met het Haagse Venus Flytrap, is al ruim dertig jaar niet voor één gat te vangen. De band uit Midden-Engeland, uitgedund tot oudgedienden Alex Novak en Andy Denton, brengt al jaren een eigenzinnige mix van dark wave, electronic body music, cybergothic en sci-fi psychedelica met een flinke hoofdknik naar cinema en tv. Of, zoals de bio rept: ‘Bladerunner rock-‘n-roll/post-punk meets dark electronic, wearing rose tinted shades’.

Dit levert in het geval van Icon een aardig maar niet ijzersterk album op. De plaat kan gezien worden als deel drie in een trilogie van de overgebleven bandleden Novak en Denton. Een reeks die begon met Zenith in 2004 en doorgetrokken werd met Nemesis in 2011. Of The Venus Fly Trap na Icon nog met nieuw materiaal gaat komen, lijkt niet zeker. Dat zal afhangen van het succes van dit album. Tot dusver is de band de cultstatus nooit ontstegen.

De logische single Vitesse is lekker straf, met dikke keyboards. Novaks ongepolijste zang blijft wat op afstand hetgeen afbreuk doet aan de impact en coherentie. Doet de track aanvankelijk nog wat aan het oude werk van Tuxedomoon denken, gaandeweg blijkt toch dat Venus Fly Trap het tegen die oude helden moet afleggen. Zo is de zang wel vaker de ontregelende factor op Icon. Werkte dit bij bands als PiL en The Fall doorgaans goed, bij The Venus Fly Trap is dat minder het geval. Ook de mix van gitaren en elektronica is geen onverdeeld succes. Zo slaat Voodoo Voodoo de plank mis. De galopperende beat, de zware gitaren en Novaks vlakke praatzang: het geheel is niet meer dan de som der delen.

Elders is The Venus Fly Trap gelukkig genietbaarder: de jachtige, filmische rock van Flasback is krachtig en pakkend, met een flinterdun orgeltje en gitaren die ertoe doen. Deadly Nightshade laat een lekker duwende bas, ijle synths en speelse elektronica horen. Return Of Sidewinder is een lekkere zompige reggae-achtige track die een hoofdknik lijkt naar de muzikale erfenis van de Midlands, waar dergelijke ritmes alomtegenwoordig waren, 30, 40 jaar geleden.

De liefde voor tv komt langs in onder meer The Genesis Of The Daleks, een directe verwijzing naar Dr. Who, terwijl in het bijna-slaapliedje Puppet de Velvet Underground lijkt te huizen. Met In The Moonlight sluit The Venus Fly Trap af; goede koortjes, beter zangwerk en wat subtiele invloeden van de Paisley Underground zorgen voor een lekkere finale.

Zo is Icon een opvallende maar niet altijd overtuigende plaat van een ongrijpbare band. The Venus Fly Trap blijft ondanks zijn (donkere) dwarsheid en veelheid aan invloeden toch nog opvallend ‘poppy’ en toegankelijk. Echter, we zullen eerder grijpen naar het album van die andere band waar Alex Novak ooit deel van uitmaakte, The Tempest. Hun vergeten postpunkparel 5 Against The House uit 1984 werd enkele jaren geleden opnieuw uitgebracht en zal de weg naar de cd-speler vaker vinden.