×

Recensie

Alternative

27 januari 2025

The Veils

Asphodels

Geschreven door:

Uitgebracht door: V2

Asphodels The Veils - Asphodels Alternative 4.5 The Veils – Asphodels Written in Music https://writteninmusic.com

Juist het gebrek aan onderlinge chemie leverde bij een band als The Veils veel spanning op die ze op de platen zo krachtig gebruikten. De wispelturigheid van Finn Andrews en de onverschillige houding van de overige bandleden werken niet echt consequent in het voordeel mee, zodat je live een ijzersterk optreden kon meemaken of kon meemaken dat Finn voortijdig het podium verliet. Over beide situaties kan ik meepraten en een zo onder de huid kruipende plaat als Nux Vomica zullen ze nooit meer maken.

Zeker niet nadat de frontman na het gedreven exorcistische Total Depravity de band voor een tweede keer ontbindt en een berustende soloplaat aflevert. Er is niks mis met One Piece at a Time, Finn verlegde vervolgens het accent naar meer pianogericht singer-songwriter werk. Des te verrassender was het dat alweer bijna drie jaar geleden And Out of the Void Came Love uitkwam. Met een nieuwe samenstelling van The Veils leek alle onrust verdwenen te zijn. Sterker nog, toen bij een optreden in Breda het geluid in het bloedhete MEZZ uitviel, improviseerde hij er ontspannen op los. Finn Andrews oogde gelukkiger dan ooit.

Het is prima zo. Finn Andrews is een getrouwde familieman en woont met vrouw en dochter in Nieuw Zeeland. Dat slopende avontuur heeft hij achter zich gelaten. Maar dan verschijnt toch wel onverwachts de aankondiging van een nieuwe The Veils plaat. Finn Andrews heeft er nog steeds zin in. Het is wel stukken bescheidener. Zo groot uitpakken als het bijna een uur durende And Out of the Void Came Love doet hij deze keer niet meer. Hij trakteert ons op een negental nummers en met de lengte van een half uur, sluit deze eerder op One Piece at a Time aan. Zeker nu hij zelf het heft helemaal in handen neemt en als producent de eindverantwoording draagt. Eigenlijk heeft hij genoeg aan enkel Victoria Kelly, die het prachtige strijkersarrangement verzorgt. Meer is er niet nodig om een indrukwekkend resultaat neer te zetten. Sober, maar wel rijkelijk gevuld sober.

Als het goed aanvoelt, dan komen de nummers vanzelf. Meer dan vijf dagen in de studio bivakkeren is er niet bij. Victoria Kelly stelt zich op de voorganger And Out of the Void Came nog bescheiden op. Dat ze nu alle vrijheid krijgt om zich uit te leven, zegt meer dan genoeg over de verstandhouding tussen de twee. Toch is het jammer dat het manische onverwachte kenmerkende in de stempartijen van Finn Andrews geminimaliseerd is. Hij introduceert zichzelf tegenwoordig als een beeldende verhalenverteller, een bijna klassiek geschoolde vocalist. Dat hij een geweldige zanger is, weten we allang, het siert hem dat hij deze kwaliteiten volledig benut. Het bezit nog steeds dat stukje aan zielsbeleving, zingen vanuit je hart en niet vanuit uitgeschreven toonladders.

Asphodels bewaakt als onkruid de onderwereld. Deze plant vindt geworteld in de buurt van begraafplaatsen zijn stekkie, waar zielen van hun eeuwige rust genieten. Ook de rusteloze Finn Andrews doolt niet meer langer rond en voedt zich op deze plaat vooral met de nalatenschap van vergeten inspirerende dichters. Leven en dood zijn nauw met elkaar verbonden en de enige zekerheden waar een mens geen invloed op kan uitoefenen. Het lichaam bepaalt zelf wanneer het klaar is om geboren te worden en wanneer het bereid is om te sterven. Als je dit aanvaardt dan valt het met de zwaarte van de songs op Asphodels best wel mee en blijft er vooral een geromantiseerde kijk op het bestaan over.

The Veils - The Ladder [Official 4K Video]The Veils – The Ladder [Official 4K Video]

Ondanks het gejaagde Asphodels titelstuk intro, voel je bij elke gesproken zin meer druk van Finn Andrews schouders afvallen. Elk stukje aan angst glijdt letterlijk van hem af en hij is tevreden met het vooruitzicht op het hiernamaals. De poëet doorbreekt het taboe en maakt de dood bespreekbaar. De door hem beschreven onderwereld bevindt zich aan de onderkant van de aarde en er zijn geen directe associaties met de hel. Een oude eik schept uit zijn resten een staande bas die als krachtige bewaker van de albumtrack de zinnen beschermt.

In O Fortune Teller voorspelt de waarzegster in stilte slechts stilte en besef je dat het verhaal verteld is. Er hangt een grijze treurnis overheen. De dagen worden korter en donkerder, de nachten langer totdat een winterse kilte het overneemt. The Ladder is zijn weg naar de hemel, waar gelovigen en ongelovigen elkaar treffen en schuchter en onwetend door die laatste poort wandelen. Er zit een optimistische jazzy driekwarts twist in, die het net wat lichter maakt. Die jazz invloeden zitten ook in het luchtigere The Dream Of Life verscholen. Een prachtige pianoballad over de schoonheid van het achterlaten, de schoonheid van het geleefde leven.

Liefde geneest de pijn. Het is misschien cliché, maar die liefde bepaalt ook dat je niet vergeten wordt. Het is de eenvoudige boodschap achter de Mortal Wound postpunk benadering, een titel die luguber aanvoelt, terwijl er een hoop vreugde en melancholisch verlangen uit naar voren komt. Het heeft de diepgang van het latere Nick Cave werk, maar dan zonder het gedragen leed. The Sum bezit nog enige twijfel en is zachter qua opzet. Uiteindelijk kan je je nooit bewapenen voor de toekomst en biedt een dikke wollen jas geen bescherming. Het is slechts een omhulsel, de kou zit diep van binnen verborgen.

Het vreugdevolle evangelische Melancholy Moon is de soundtrack van het leven, een film met een open einde. Het dromerige Concrete After Rain plaatst Finn Andrews in een observerende en beschouwende rol. Een buitenstaander die van de wereld afscheid neemt en die in de regen in een onzichtbare schim transformeert. Na die bui is hij nog slechts een schaduw die zich alleen nog in de helende zonnestralen laat zien. A Land Beyond draagt zorg over een ieder die naar een vredig rustpunt verlangt. Het onbekende lacht ons toe en wenkt ons voor een laatste keer. Asphodels zou goed de laatste The Veils plaat kunnen zijn, maar die uitspraak heb ik vaker gedaan. Geen idee wat Finn Andrews hier nog aan toe kan voegen.



  1. Asphodels
  2. O Fortune Teller
  3. The Ladder
  4. The Dream of Life
  5. Mortal Wound
  6. The Sum
  7. Melancholy Moon
  8. Concrete After Rain
  9. A Land Beyond